Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει το ζήτημα της ανόδου της ακροδεξιάς «ως ρυθμιστές των εξελίξεων σε βασικά εθνικά θέματα» με την αφορμή την κρίση στο προσφυγικό. Ο συγγραφέας τονίζει πως «η απειλή για την ΕΕ δεν είναι οι πρόσφυγες  καθώς αποτελούν κάτω από το 1% του συνολικού πληθυσμού της Ένωσης στο χειρότερο σενάριο» αλλά εκτιμά πως «το μεγάλο διακύβευμα είναι η διατήρηση της συνοχής και των αξιών της ΕΕ». «Αν η ακροδεξιά επικρατήσει και παγιωθεί, τότε όποια μεταγενέστερη λύση και να δοθεί στο προσφυγικό θα είναι κενή περιεχομένου, καθώς θα έχει ήδη ξεκινήσει η διάλυση του ευρωπαϊκού οράματος» σημειώνει.

Ο Νίκος Γκιώνης μιλάει για τον ποπουλισμό πού «οδεύει από  το ατομικό στο συλλογικό και προκειμένου να ισχυροποιείται ομαδοποιεί τα καταστροφικά ένστικτα, που εν τω μεταξύ έχουν γίνει ιδεολογικά πλαίσια, ενάντια στον ίδιο τον ατομικό εαυτό» και για τον εθνικισμό, εκτιμώντας πως «το μείγμα εθνικισμού και ποπουλισμού δεν χάνει, απλώς  περιπτωσιακώς ηττάται μέχρι – αναλόγως της κοινωνίας και της  οικονομίας – να  επιχειρήσει να επανέλθει». Ο συγγραφέας τονίζει πως «μόνον ένα αρραγές μέτωπο διπλής και τρίδιπλης τοιχοποιϊας με προγραμματικές στερεότητες ανάμεσα στις δυνάμεις της – κατά τεκμήριο – λογικής μπορεί να  αμυνθεί και να φτιάχνει, συνάμα»

Ο Δημήτρης Παπουτσής εξετάζει το ζήτημα της εκλογικής αποχής, του «ιδιωτεύειν», εξηγώντας πως «σχεδόν ένας στους δύο πολίτες απέχει από την κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας, που είναι οι εκλογές». Ο συγγραφέας τονίζει πως «με την εκλογική αποχή, όταν είναι  συνειδητή επιλογή, περιορίζεται η πολιτική ελευθερία και η πολιτική συμμετοχή του ατόμου, παράγοντες που αποτελούν θεμελιώδη συστατικά του δημοκρατικού πολιτεύματος και απαραίτητες προϋποθέσεις για τη πρόοδο του δικαιότερου πολιτεύματος από την αρχαιότητα έως σήμερα, έναντι όλων των άλλων πολιτευμάτων» και τονίζει πως «η αντιμετώπιση του φαινομένου της ιδιώτευσης απαιτεί βαθιά γνώση και κατανόηση των όσων συμβαίνουν γύρω μας»

Ο Αντώνης Τριφύλλης εξετάζει τις ομοιότητες του καθεστώτος Ορτέγκα στη Νικαράγουα με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΝΕΛ συμπεραίνοντας πως είναι εκκωφαντικές: «Ο Ορτέγκα σταμάτησε τον ένοπλο, κέρδισε μια πρώτη τετραετία εκλογικά, έχασε και από τους αντιπάλους και από το 2006 κυβερνά αδιάλειπτα. Με τη δεύτερη εκλογή του άρχισε συστηματικά να αλώνει τις δομές της εξουσίας. Και με την πολιτική του απέκτησε χρήσιμους φίλους από το δεξιό στρατόπεδο». Ο συγγραφέας όμως εκτιμά πως στην Ελλάδα τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά, καθώς «όση οργή κι αν υπάρχει στην κοινωνία, όταν το ζήτημα γίνεται ζήτημα Δημοκρατίας, τότε οι Έλληνες βρίσκονται στην ίδια πλευρά.»    

Ο Νίκος Μπουνάκης εξετάζει την ανάγκη των «προϊόντων του μέλλοντος»: «ικανά να απαντήσουν στις σύγχρονες ανάγκες και προκλήσεις. Αντάξια των αυστηρών προσδοκιών του σύγχρονου ανθρώπου, που αναζητά τρόφιμα γευστικά, παραδοσιακά και ασφαλή, έχοντας την απαίτηση να γνωρίζει τον τόπο και τον τρόπο παραγωγής τους» εκτιμώντας ότι «η σημερινή κυβέρνηση και στα θέματα αγροτικής πολιτικής δεν είχε επεξεργαστεί κανένα σχέδιο».  Ο συγγραφέας τονίζει ότι «ο μόνος δρόμος για τον Έλληνα αγρότη είναι η παραγωγή ποιοτικού και βιώσιμου προϊόντος, με ορθή διαχείριση φυσικών πόρων και εισροών, με κατάλληλη Πιστοποίηση, ώστε να εξασφαλίζεται προστιθέμενη αξία και να διασφαλίζεται το αγροτικό εισόδημα».

 

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει τις εξελίξεις στο Κυπριακό εκτιμώντας πως «ήταν αναμενόμενο η Τουρκία να μην αφήσει την τουρκοκυπριακή κοινότητα να οδηγήσει μέχρι τέλους όλες τις πτυχές των ανοιχτών θεμάτων, πολύ περισσότερο στα δύο κομβικά ζητήματα που είναι το εδαφικό και των εγγυήσεων, χωρίς την δική της έγκριση». Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως «αν η Τουρκία εξέλθει ηττημένη από την όποια λύση στην επόμενη μέρα στην Συρία, με αναβάθμιση των Κούρδων, τότε θα επιταχύνει την επιθετικότητά της τόσο απέναντι στο Κυπριακό όσο και στο Αιγαίο, προσπαθώντας να παίξει με τους δικούς της όρους, διεκδικώντας μεγαλύτερο ρόλο στην περιοχή»