Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί - Πολιτικό Σύστημα

Ο Γιάννης Γεράσιμος συλλογιζόμενος το ζήτημα της ανάγκης συγκρότησης του Προοδευτικού Κέντρου, εκτιμά πως «πρέπει να έχει ως αναγκαίο υπόστρωμα και πυξίδα την πλούσια ιστορική κληρονομιά, την κυβερνητική εμπειρία και τη βαθιά διαχειριστική επίγνωση αλλά και την ικανότητα συστράτευσης των ευρύτερων δυνατών κοινωνικών δυνάμεων γύρω από μια προοπτική κοινωνικής δικαιοσύνης και οικονομικού εκσυγχρονισμού ως θεμελιώδη παράμετρο επιβίωσης και ποιοτικής διαβίωσης». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς δε μπορεί παρά να είναι συνυφασμένη με τον αγώνα για την προστασία της δημοκρατίας» και καταλήγει πως «αποτελεί μια βαθιά ιστορική πρόκληση που απαιτεί τη συστράτευση των ευρύτερων δυνάμεων του προοδευτικού κέντρου»

Ο Νίκος Τσολακίδης εξετάζει τις ομοιότητες στη συμπεριφορά των πολιτών ανάμεσα στις περιόδους που δοκιμάστηκε οικονομικά η χώρα μας (1827, 1843, 1893, 1932) και τη σημερινή. «Ποιος φταίει που ως έθνος ενώ έχουμε βιώσει τόσες οδύνες, συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε λανθασμένες συμπεριφορές και να αντιδρούμε με την ίδια παρόρμηση, όπως και τότε;» αναρωτιέται και σημειώνει πως «τρομάζει η ιδέα ότι δεν έχουμε διδαχθεί από τα λάθη μας και είμαστε ακόμη επιρρεπείς στο ψέμα και τις πρόσκαιρες ολέθριες ψευδαισθήσεις που αυτό δημιουργεί». Ο συγγραφέας εκτιμά πως πρέπει αλλάξουμε, «γιατί ανήκουμε σε ένα παγκόσμιο χωριό και η εθνική μοναξιά δεν μας πρέπει»

Ο Μάνος Επιτροπάκης αναλύει «γιατί το κέντρο». Αναζητώντας απάντηση σχετικά με το βάρος του συνθετικού «αριστερά» στον όρο «κεντροαριστερά» εκτιμά πως αν αριστερά είναι ο κρατισμός, η απέχθεια σε οτιδήποτε ιδιωτικό, η εξίσωση προς τα κάτω, τότε «δεν θέλουμε να είναι στοιχείο της ταυτότητάς μας» και τονίζει πως «με τον Σύριζα και την ΝΔ έχουμε οριζόντιες αποστάσεις, αλλά ειδικά με τον Σύριζα, έχουμε και κάθετες». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η κατάκτηση του κέντρου είναι όρος επιβίωσης», τονίζει πως «αν παραχωρήσουμε το κέντρο στη ΝΔ, υπονομεύουμε τη θέση μας» και σημειώνει πως πρέπει «ο φορέας να συγκροτηθεί από μηδενική βάση».

Η Βάσω Κόλλια τοποθετείται επί της συζήτησης για τη συνταγματική αναθεώρηση εκτιμώντας πως είναι σημαντική όσο ποτέ άλλοτε στη μεταπολίτευση «εφόσον αποδεχτούμε ότι η κρίση χωρίς τέλος που ζούμε, δεν είναι μόνον οικονομική». Αναφερόμενη στο νόμο περί ευθύνης υπουργών, κι αφού υπογραμμίσει ότι «κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια καταχρηστική και προσχηματική δίωξη πολιτικών αντιπάλων», η συγγραφέας αναφέρει ως πιθανή λύση την πρόταση «δημιουργίας δικαστικού οργάνου υψηλού κύρους, το οποίο θα επιλέγεται με αυξημένη πλειοψηφία από το Κοινοβούλιο». Αναφορά κάνει και στο ζήτημα της εκλογής ΠτΔ, και αναρωτιέται «εάν θα συνεχίσουμε να ρίχνουμε κυβερνήσεις με πρόφαση την εκλογή του Προέδρου».

O Σίμος Ανδρονίδης εξετάζει τη σχέση του «χώρου» με τη Χρυσή Αυγή. «Σε συνοικίες πέριξ του κέντρου των Αθηνών, η Χρυσή Αυγή, μετασχηματίστηκε σε βίαιη ολότητα χρησιμοποιώντας ως ελκτική δύναμη την αφήγηση του βέβηλου ξένου που ‘επιμολύνει’ το ιερό και την ‘ιερότητα’ του εδαφικού-κοινωνικού χώρου» σημειώνει ο συγγραφέας εκτιμώντας πως «η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που επέβαλλε η Χρυσή Αυγή είχε ως στόχο την εκκαθάριση ενός χώρου και την παράδοσή του στους ‘καθαρούς’ Έλληνες.» Ο συγγραφέας εκτιμά πως η ΧΑ «επιδίωξε να καταστεί η συσσωμάτωση εκείνη που συνυφαίνει την κρίση ως δεσμός ανάκτησης και συγκρότησης ενός συνασπισμού εξουσίας.»

Ο Δημήτρης Τέλλης στο άρθρο του για την κεντροαριστερά, «ενός χώρου που με την ακινησία που τον διακρίνει, δεν αποπνέει παρά «μούχλα» και παρακμή» όπως σχολιάζει, εκτιμά πως «η συζήτηση που άνοιξε περί προοδευτικού Κέντρου και σοσιαλδημοκρατίας φαντάζει όαση αυθεντικού ιδεολογικοπολιτικού λόγου μέσα σε μια έρημο στείρου οργανωτισμού και μικροκομματικού τακτικισμού». Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι παρά τις δυσκολίες, «για να επιτευχθεί αμφίπλευρη διεύρυνση απαιτείται επιθετική επικοινωνιακή στρατηγική, ουσιαστικά βήματα ανανέωσης και πολιτικού rebranding και το κυριότερο: υλοποιήσιμες προτάσεις» και τονίζει πως «αυτό το εγγυάται μόνον μια κατά βάση κεντρώα προγραμματική πλατφόρμα.». «Για εμάς ένας είναι ο δρόμος: να πείσουμε...» σημειώνει.

Ο Νίκος Μαρουδιάς και ο Γιώργος Βογιατζής θέτουν το θέμα της ανάγκης ύπαρξης νέου μοντέλου οργάνωσης του ΕΣΥ. «Το υπάρχον μοντέλο οργάνωσης είναι υπεύθυνο για τις μεγάλες αυξήσεις των δαπανών υγείας» τονίζουν και εκτιμούν πως: (α) το νέο μοντέλο θα πρέπει να υπηρετεί τους ασθενείς και να προάγει την υγεία, (β) η βελτίωση της ποιότητας των υπηρεσιών μπορεί να επιφέρει συγκράτηση του ρυθμού αύξησης δαπανών, και (γ) χρειάζεται να υπάρξει ένας κοινός σκοπός: η αύξηση της αξίας παρεχομένων υπηρεσιών. «Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τρόπο δουλειάς επειδή κάποιος θα τους το πει. Θα αλλάξουν μόνο εάν έχουν τα κατάλληλα κίνητρα» τονίζουν.

Ο καθηγητής κ. Άρης Σισσούρας, με την παρέμβασή του, συνεχίζει τη συζήτηση για τις μεταρρυθμίσεις στην Υγεία που ξεκίνησε με τα άρθρα των κ.κ. Δερβένη & Βογιατζή και των κ.κ. Μπαλασόπουλου & Κυριόπουλου, προσθέτοντας το ζήτημα της υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων: «Το Διακύβευμα βρίσκεται στην Υλοποίηση των Μεταρρυθμίσεων και τους Παράγοντες που ρυθμίζουν την Εφαρμογή τους και δεν αρκεί μόνο ο Προσδιορισμός του Είδους των Αλλαγών» τονίζει ο κ. Σισσούρας, και παραθέτει τα έξι «μαθήματα» πολιτικής υγείας που μπορεί να αποτελέσουν τον «οδικό χάρτη» για τη χάραξη νέων πολιτικών επανασυγκρότησης του συστήματος υγείας της χώρας.

O Ανέστης Αντωνιάδης εξετάζει την κατάσταση στην κεντροαριστερά σήμερα σημειώνοντας πως «η κοινωνία αδιαφορεί για τους «κεντροαριστερούς», όταν αυτοί αδιαφορούν γι’ αυτήν». Ο συγγραφέας τονίζει πως «ο πολίτης και κυρίως ο κεντροαριστερός, κουράστηκε, τον κουράσαμε και θέλει πλέον ξεκάθαρες λύσεις και κυρίως ξεκάθαρες προτάσεις» και επισημαίνει πως «το να πάμε σε ένα μοντέλο ΣΥΡΙΖΑ με συνιστώσες, μόνο και μόνο να κρατήσουμε τα κομματίδια μας και την υποτιθέμενη αυτοτέλεια μας είναι στρατηγικό λάθος και πρέπει να το αντιληφθούμε άπαντες» Δύο λύσεις προκρίνει ο συγγραφέας: «ή ΠΑΣΟΚ ή μια λύση σαν το Έπινε του Μιτεράν: όλα από την αρχή από μηδενική βάση».

Ο Χαράλαμπος Ανθόπουλος εξετάζει τις προοπτικές της εκλογικής μεταρρύθμισης, τονίζοντας ότι «οι εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου 2015 επιβεβαίωσαν ότι το ισχύον εκλογικό σύστημα δεν έχει από μόνο του τη δύναμη να επαναμετατρέψει το νέο εκλογικό σύστημα που δημιουργήθηκε μετά το 2012 από πολυκομματικό σε δικομματικό, μπορεί ωστόσο να διασφαλίσει τον σχηματισμό μιας Κυβέρνησης συνασπισμού, όπου το πρώτο κόμμα θα διαθέτει χάρις στο bonus των 50 εδρών μια δεσπόζουσα θέση». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η Κυβέρνηση θα αναλάβει την πρωτοβουλία αλλαγής του εκλογικού νόμου μόνο αν είναι βέβαιη ότι με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο θα χάσει σίγουρα τις επόμενες εκλογές».