Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί - Πολιτικό Σύστημα

Ο Κοσμάς Βαρσάμης εκκινώντας από την παραδοχή πως ότι «ότι δεν εξελίσσεται, πεθαίνει» και τοποθετώντας την Δημοκρατική Παράταξη στον ιστορικό χρόνο, θέτει το θέμα της ανασυγκρότησης της Δημοκρατικής Παράταξης. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, με την εξαΰλωση του μεγαλύτερου μέρους των εκλογικών ποσοστών του ΠΑΣΟΚ, λόγω της κρίσης, «άνοιξε ο διάλογος για το μέλλον της παράταξης». Αναφερόμενος στο εγχείρημα της ελιάς, υπενθυμίζει πως πολεμήθηκε ανελέητα από γνωστούς –αγνώστους «εικονοκλάστες ενδεδυμένοι το μανδύα του εικονολάτρη», και τονίζει πως τώρα είναι «χρέος μας να εκφράσουμε μια καινοτόμο πρόταση που να εκφράζει τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του προοδευτικού κέντρου».

O Νίκος Τσολακίδης περιγράφει το τέρας του λαϊκισμού που «διατρέχει διαχρονικά όλες τις ιστορικές περιόδους» και, όπως τονίζει, «όσοι πολιτικοί προσπάθησαν να το εξοντώσουν λοιδορήθηκαν, προπηλακίστηκαν, ήρθαν αντιμέτωποι με τον πολιτικό τους αφανισμό». Ο ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνει, «βρήκε αυτό το τέρας κοιμώμενο και το αφύπνισε». Ο Νίκος Τσολακίδης αναφέρεται στο χρέος του Προοδευτικού Κέντρου που δεν είναι άλλο από το «να προσφέρει λύσεις και προτάσεις ανόρθωσης, για την κοινωνία, που σαστισμένη πελαγοδρομεί». «Η μετεξέλιξη της πολιτικής μας στέγης σε έναν ενιαίο χώρο της εκσυγχρονιστικής σοσιαλδημοκρατίας, είναι η κατάληξη μιας δημιουργικής πορείας τολμηρών αποφάσεων, απαλλαγμένων από φαντασιώσεις και εμμονές» τονίζει.

O Σωτήρης Κατσέλος θέτει το θέμα των μεταρρυθμίσεων υποστηρίζοντας πως οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι άμοιρες ιδεολογικού προσήμου. Εκκινώντας από τη διαπίστωση ότι «οι μεταρρυθμίσεις σημαίνουν αλλαγές και οι αλλαγές δημιουργούν κοινωνικές ανακατατάξεις, όχι πάντα ευπρόσδεκτες» σημειώνει ότι «ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας δεν είχε πραγματικά αποφασίσει αν ήθελε να πραγματοποιήσει πολλές από τις μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίζονταν». Ο συγγραφέας τονίζει πως «ο πολιτικός χώρος οφείλει πρώτα να προσδιορίσει τις μεταρρυθμίσεις που του ταιριάζουν βάσει του οράματός του για την κοινωνία, πριν ζητήσει από την κοινωνία να τις ενστερνιστεί» και εκτιμά πως έχουμε την ευκαιρία να φτάσουμε το επίπεδο των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών.

Η Χριστίνα Παπανικολάου αποτιμά το Εθνικό Σύστημα Υγείας και τις υγειονομικές μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει έως σήμερα εκτιμώντας πως «όλες οι θεσμικές, θετικές μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις, που πραγματοποιήθηκαν την τελευταία πενταετία, και όχι μόνο κάτω από την πίεση μνημονιακών υποχρεώσεων, δεν ολοκληρώθηκαν, ούτε αξιοποιήθηκαν κατάλληλα, ώστε να τελεσφορήσουν προς όφελος της βελτίωσης του Συστήματος και της σταδιακής μετάβασής του στη νέα εποχή». Η συγγραφέας παραθέτοντας βασικά χαρακτηριστικά της Ευρωπαϊκής στρατηγικής για την Υγεία, εξηγεί πως το Ελληνικό Υγειονομικό Σύστημα «είναι όσο ποτέ αναγκαίο να αξιοποιήσει όλη την εμπειρία, τις ευκαιρίες και τα κεκτημένα της Ευρωπαϊκής πολιτικής και πρακτικής»

Ο Νίκος Ορφανός στο άρθρο του παραθέτει τα 12 συν ένα σημεία που μας δίδαξε η χρονιά που πέρασε από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, για να καταλήξει στο ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά «Γιατί ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας όλα τα παραπάνω, δεν τα θεωρεί τρομακτικά, αλλά ευπρόσδεκτα και φυσιολογικά. Θερίζουμε την κατάρρευση ολόκληρου του εκπαιδευτικού μας αξιακού οικοδομήματος. Το αντίπαλον δέος του καλού, θα πρέπει να ξεκινήσει από τις αρχές που θα φωτίσουν την αξιακή δομή της κοινωνίας μας. Σε επόμενο άρθρο, μη βλέποντας κανένα να κάνει την αρχή, επιφυλάσσομαι να την κάνω εγώ» σημειώνει.

Η Άρτεμις Δεδούλη στο άρθρο της που βασίζεται στην εισήγησή της στην εκδήλωση της 13ης Ιανουαρίου για το ασφαλιστικό, εξετάζει το προσχέδιο για το ασφαλιστικό που εισηγείται η κυβέρνηση εκτιμώντας πως «δεν εξασφαλίζει ούτε τη βιωσιμότητα ούτε πολύ περισσότερο την επάρκεια» ενώ τονίζει πως «καμία αναλογιστική μελέτη δεν συνοδεύει το προσχέδιο νόμου, ούτε οικονομικοκοινωνικές μελέτες που να τεκμηριώνουν ότι οι νομοθετικές παρεμβάσεις περικοπής των συντάξεων είναι αναγκαίες και πρόσφορες». Το μεγαλύτερο μέρος του προσχεδίου, σημειώνει η συγγραφέας, «αφορά τη διοικητική-οργανωτική παρέμβαση με τη συγχώνευση όλων των ασφαλιστικών οργανισμών σε έναν Οργανισμό και εξαντλείται σε αναλυτική και περιπτωσιολογική καταγραφή»

Ο Γιώργος Βογιατζής εξηγεί γιατί το ασφαλιστικό είναι καταδικασμένο να χρεοκοπεί, εκκινώντας από τη διαπίστωση ότι χρεοκοπήσαμε από τις δαπάνες για τις συντάξεις της περιόδου του Κ. Καραμανλή. O συγγραφέας εκτιμά πως ο λόγος για τον οποίο το ασφαλιστικό είναι καταδικασμένο να χρεοκοπεί είναι ότι «το σύνολο των ασφαλιστικών εισφορών που κατέβαλαν κατά τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου οι εργαζόμενοι υπολείπεται από το σύνολο των συντάξεων που θα λάβουν την υπόλοιπη ζωή τους». Τονίζει πως «ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα δεν επιτρέπεται να επηρεάζεται αρνητικά από το δημογραφικό και την απασχόληση» και παραθέτει τις αρχές για ένα βιώσιμο σύστημα συντάξεων.

Σάββατο, 23 Ιαν 2016

Το δίλημμα των «Ουγενότων»

Ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης ανατρέχοντας στον εμφύλιο μεταξύ Ουγενότων και Καθολικών τον 16ο αιώνα, εξηγεί την κατάσταση στη ΝΔ μετά την εκλογή του Προέδρου της, παρομοιάζοντάς τον με «Ουγενότο που είναι αναγκασμένος να ασπαστεί τον Καθολικισμό, προκειμένου να κατακτήσει τη ΝΔ». «Δεν αρκεί να φυτέψεις νέα κεφαλή σε ένα κοινωνικό σώμα, για να αρχίσει αυτό να φέρεται διαφορετικά» τονίζει, σημειώνοντας ότι «η ΝΔ δεν μπορεί να αλλάξει εύκολα». Παρουσιάζοντας δε την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, εκτιμά πως «θα υπάρξει πίεση για συγκυβέρνηση Συριζα – ΝΔ». Υποστηρίζει πως υπάρχει ανάγκη για νέο πολιτικό πόλο στο κέντρο που θα ενώσει τον μεταρρυθμιστικό χώρο.

Ο Χρήστος Μπαξεβάνης εξετάζει την ανάγκη διατύπωσης μιας ολοκληρωμένης εναλλακτικής πολιτικής πρότασης που θα βασίζεται σε μια στρατηγική προοδευτικού πραγματισμού. «Φιλοδοξία του προοδευτικού πραγματισμού είναι να συνδυάσει, τους στόχους του σοσιαλισμού για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη με τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας» σημειώνει ο συγγραφέας, επισημαίνοντας ότι η σύνθεση αυτή «θα ξεπερνά το παραδοσιακό δίπολο Δεξιάς-Αριστεράς και θα υπερβαίνει τόσο την παλαιού τύπου σοσιαλδημοκρατία, όσο και τον νεοφιλελευθερισμό». Έτσι, «με σημείο αναφοράς το Σύγχρονο Κέντρο συγκροτείται ένα μεγάλο ευρωπαϊκό μέτωπο που κινείται σε μεταρρυθμιστική τροχιά και εκσυγχρονιστική κατεύθυνση από τις παρυφές της κεντροδεξιάς μέχρι τη δημοκρατική αριστερά».

Ο Χρήστος Παπαγεωργίου κάνει τη διάκριση ανάμεσα σε τρεις τάσεις της Ελληνική Σοσιαλιστική Αριστερά: της «Κλασσικής Σοσιαλιστικής τάσης», της «Δημοκρατικής Σοσιαλιστικής τάσης», και της « Φιλελεύθερης Σοσιαλιστικής τάσης». Εκτιμώντας ότι «όλα τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα του Ευρωπαϊκού Βορά όταν κυβερνούν δεν διστάζουν να συγκρουστούν με ιδεοληψίες και λαϊκισμούς των αντιπάλων, προκειμένου να εξυπηρετήσουν την πατρίδα τους», καλεί τους Έλληνες σοσιαλδημοκράτες να αφήσουν τις λεκτικές υπερβολές περί νεοφιλελευθερισμού της ΝΔ και να ακολουθήσουν χωρίς φόβο αλλά με πάθος το δρόμο της «Φιλελεύθερης Σοσιαλιστικής τάσης» πριν το δίπολο μιας Φιλελεύθερης ΝΔ και ενός Ιδεοληπτικού ΣΥΡΙΖΑ τους εκτοπίσει από το προσκήνιο της πολιτικής ζωής.

Σελίδα 17 από 20