Ο Γιάννης Ρες εξετάζει την έννοια της «αριστείας» στο εκπαιδευτικό σύστημα που ενώ «η ύπαρξη και υποστήριξη κέντρων αριστείας σε όλες τις βαθμίδες, σε όλη την Ευρώπη και το δυτικό κόσμο είναι αυτονόητη» στη χώρα μας «η αριστεία εξοβελίζεται από το εκπαιδευτικό σύστημα: Συστηματικές προσπάθειες εκπαιδευτικής αριστείας, καινοτομίας και δημιουργικότητας, ακυρώνονται στην πράξη». Η αριστεία προϋποθέτει ισότητα και αξιοκρατία, και αντιστρατεύεται την κομματοκρατία, τη μετριότητα, την ημετεροκρατία, τονίζει ο συγγραφέας, συμπληρώνοντας πως η αριστεία «ενδυναμώνει τα δυνατά σημεία των κατά τεκμήριο καλύτερων και ανατροφοδοτεί τους πιο αδύναμους (εκπαιδευτικούς, μαθητές) στην κάλυψη των τρωτών στοιχείων τους». Ό,τι δεν εξελίσσεται πεθαίνει…, σχολιάζει.  

Ο Χρήστος Μπαξεβάνης εξετάζει την ανάγκη διατύπωσης μιας ολοκληρωμένης εναλλακτικής πολιτικής πρότασης που θα βασίζεται σε μια στρατηγική προοδευτικού πραγματισμού. «Φιλοδοξία του προοδευτικού πραγματισμού είναι να συνδυάσει, τους στόχους του σοσιαλισμού για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη με τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας» σημειώνει ο συγγραφέας, επισημαίνοντας ότι η σύνθεση αυτή «θα ξεπερνά το παραδοσιακό δίπολο Δεξιάς-Αριστεράς και θα υπερβαίνει τόσο την παλαιού τύπου σοσιαλδημοκρατία, όσο και τον νεοφιλελευθερισμό». Έτσι, «με σημείο αναφοράς το Σύγχρονο Κέντρο συγκροτείται ένα μεγάλο ευρωπαϊκό μέτωπο που κινείται σε μεταρρυθμιστική τροχιά και εκσυγχρονιστική κατεύθυνση από τις παρυφές της κεντροδεξιάς μέχρι τη δημοκρατική αριστερά».

Ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης ανατρέχοντας στον εμφύλιο μεταξύ Ουγενότων και Καθολικών τον 16ο αιώνα, εξηγεί την κατάσταση στη ΝΔ μετά την εκλογή του Προέδρου της, παρομοιάζοντάς τον με «Ουγενότο που είναι αναγκασμένος να ασπαστεί τον Καθολικισμό, προκειμένου να κατακτήσει τη ΝΔ». «Δεν αρκεί να φυτέψεις νέα κεφαλή σε ένα κοινωνικό σώμα, για να αρχίσει αυτό να φέρεται διαφορετικά» τονίζει, σημειώνοντας ότι «η ΝΔ δεν μπορεί να αλλάξει εύκολα». Παρουσιάζοντας δε την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, εκτιμά πως «θα υπάρξει πίεση για συγκυβέρνηση Συριζα – ΝΔ». Υποστηρίζει πως υπάρχει ανάγκη για νέο πολιτικό πόλο στο κέντρο που θα ενώσει τον μεταρρυθμιστικό χώρο.

Ο Χρήστος Παπαγεωργίου κάνει τη διάκριση ανάμεσα σε τρεις τάσεις της Ελληνική Σοσιαλιστική Αριστερά: της «Κλασσικής Σοσιαλιστικής τάσης», της «Δημοκρατικής Σοσιαλιστικής τάσης», και της « Φιλελεύθερης Σοσιαλιστικής τάσης». Εκτιμώντας ότι «όλα τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα του Ευρωπαϊκού Βορά όταν κυβερνούν δεν διστάζουν να συγκρουστούν με ιδεοληψίες και λαϊκισμούς των αντιπάλων, προκειμένου να εξυπηρετήσουν την πατρίδα τους», καλεί τους Έλληνες σοσιαλδημοκράτες να αφήσουν τις λεκτικές υπερβολές περί νεοφιλελευθερισμού της ΝΔ και να ακολουθήσουν χωρίς φόβο αλλά με πάθος το δρόμο της «Φιλελεύθερης Σοσιαλιστικής τάσης» πριν το δίπολο μιας Φιλελεύθερης ΝΔ και ενός Ιδεοληπτικού ΣΥΡΙΖΑ τους εκτοπίσει από το προσκήνιο της πολιτικής ζωής.

Ο Γιάννης Μαντζίκος στο άρθρο του εξετάζει την απειλή του Ισλαμικού Κράτους, και παραθέτει τις τέσσερις φάσεις της ανόδου του εξτρεμιστικού Ισλάμ, από την Ιρανική Επανάσταση, το 1979, έως σήμερα, με την Αραβική Άνοιξη. «Η απειλή των τζιχαντιστών έχει μετακινήσει την ατζέντα της δημόσιας ζωής σε θέματα ανάσχεσης μεταναστευτικών ροών και περιστολής προσωπικών ελευθεριών» επισημαίνει, και εκτιμώντας ότι «η τέταρτη αυτή φάση της ανόδου του εξτρεμιστικού Ισλάμ θα κάνει τον ιστορικό της κύκλο και θα οδηγηθεί σε ύφεση», θέτει το θέμα του μετά όπου η Ευρώπη «θα πρέπει να αντιμετωπίσει ένα από τα δομικά της προβλήματα: το δημογραφικό της».

O Νίκος Γκιώνης στο άρθρο του θέτει το θέμα του ιστορικού συμβιβασμού που «αποτελεί υποχρεωτική αναγκαιότητα μετεκλογικών συνεργασιών» εξηγώντας πως όταν «οι εκλογές το επιβάλλουν, βρίσκονται τα ελάχιστα κοινά πολλαπλάσια προγραμματικών συγκλίσεων, και άρα επιτρεπτών αμοιβαίων συμβιβασμών». Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι «ο ενδιάμεσος χώρος, καίτοι κερματισμένος οφείλει μερικώς και συνολικώς να δώσει απαντήσεις χωρίς προσημειώσεις, αναφορικά με τις συγκλίσεις και συναινέσεις αφενός μεταξύ των επιμέρους σχημάτων και αφετέρου στο σύνολό του να προλειαίνει το έδαφος συμβιβασμών, για τις περιπτώσεις που τα εκλογικά αποτελέσματα το επιβάλλουν.» Άλλα ψέμματα δεν χωρούν, σημειώνει.