Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί - Πολιτικό Σύστημα

Ο Νίκος Τσολακίδης μιλάει για το «τελευταίο επικίνδυνο παιχνίδι» της κυβέρνησης. «Είναι πλέον πασίδηλο, ότι αυτή η κυβέρνηση τη μόνη επένδυση που χειρίζεται με επιτυχία μέχρι τώρα για τον εαυτό της και πρωτοφανείς συνέπειες για τον τόπο, είναι η επένδυση στην αβεβαιότητα» τονίζει και σημειώνει πως «σ’ αυτή την «επιχείρηση καρέκλα» εναποθέτουν οι κυβερνώντες τις προσδοκίες και τους πόθους τους για παραμονή στη μέθη της εξουσίας». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «δοκιμάζουν τις αντοχές πειραματιζόμενοι με το ένστικτο της επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού, αλλά αυτό είναι ένα αψυχολόγητο και επικίνδυνο παιχνίδι θα είναι και το τελευταίο τους»

Ο Ιάσων Πιπίνης μιλώντας στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών «Εθνικολαϊκιστές Vs. Υπνοβάτες», μιλώντας για την καταγωγική έννοια του εθνικολαϊκισμού τόνισε: «Οι ποπουλιστές συνήθως επιτίθενται κατά των δημοσιογράφων, των ΜΜΕ, των εκδοτών, κατά της ολιγαρχίας των media όπως χαρακτηριστικά λένε και μάλιστα υποστηρίζουν ότι αυτοί φταίνε και για όλα τα δεινά που τραβάει στην περίπτωση της Βενεζουέλας δηλαδή, αυτό κατά κόρον έχει χρησιμοποιηθεί. Ένα βασικό χαρακτηριστικό του λατινοαμερικάνικου ποπουλισμού είναι ότι οι ποπουλιστές εφευρίσκουν πάντα έναν εξωτερικό εχθρό. Αυτό βολεύει γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις οι ποπουλιστές λένε ότι για τα κακά που ζει μια χώρα, συνήθως φταίνε οι εξωτερικοί εχθροί»

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου μιλώντας στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών «Εθνικολαϊκιστές Vs. Υπνοβάτες», μιλώντας για την καταγωγική έννοια του εθνικολαϊκισμού είπε: «Αυτή αντίληψη, η ένταξη της γελοιότητος μέσα στο πολιτικό παίγνιο, η ακομπλεξάριστη που το βλέπετε και στην περίπτωση του Τραμπ ας πούμε, είναι η νομιμοποίηση της γελοιότητας. Με αυτή την έννοια λοιπόν νομίζω ότι ο αγαπητός Ευάγγελος Βενιζέλος μου ζήτησε να είμαι εδώ, αλλά θα ήθελα να προσθέσω και κάτι άλλο: Υπάρχει η γελοιότητα χωρίς αίμα και υπάρχει και μια εκδοχή και ένα ενδεχόμενο αιματηρής γελοιότητας.»

Ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος μιλώντας στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών «Εθνικολαϊκιστές Vs. Υπνοβάτες», τόνισε: «Στην Ελλάδα, οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν ιστορικό χρέος να είναι απέναντι στον αριστεροδέξιο λαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το μέλλον της χώρας, μόνο με τη συντριβή αυτής της αντίληψης μπορεί να υπάρξει. Μετά, έχουμε καιρό να λύσουμε τις διαφορές μας. Ένα πλατύ αντιλαϊκιστικό μέτωπο, από δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς, πρέπει επιτέλους να δημιουργηθεί. Με τα λόγια του Γιάννη Βούλγαρη, πρέπει να «γεννηθεί ένας νέος ευρωπαϊσμός». Έχουμε όλοι ιστορικό χρέος στις επόμενες γενιές να δώσουμε αυτή τη μάχη. Πρόκειται για τη Μητέρα των μαχών.»

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος μιλώντας στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών «Εθνικολαϊκιστές Vs. Υπνοβάτες» και αναλύοντας την έννοια του εθνικολαϊκισμού τόνισε: «Η συκοφάντηση του πολιτικού αντιπάλου συνιστά την αντιπολιτική κανονικότητα του εθνικολαϊκισμού. Η συκοφαντία εξαγνίζει τον επιτιθέμενο, τον απευθυνοποιεί, μπολιάζοντας με μια «αντιστασιακή» κουλτούρα της υποψίας ολόκληρο το κοινωνικό σώμα και, με τον τρόπο αυτό, διευρύνει την κρίση αντιπροσώπευσης. Είναι η εργαλειοποίηση αυτής της κρίσης, η οποία βέβαια είναι υπαρκτή, αλλά, ωστόσο, πολυπαραγοντική, που επιτρέπει στο νέο εθνικολαϊκισμό να ηθικολογεί στο όνομα μιας μυθολογημένης «διαφάνειας» και να ξιφουλκεί κατά του «συστήματος», σκηνοθετώντας τις μαγικές, λυτρωτικές του λύσεις, τις «αυταπάτες» του.»

Ο Νίκος Λαλιώτης εξετάζει το πως το κύρος των ανθρώπων επηρεάζει το κύρος των αξιωματικών, εκτιμώντας πως «η αναρρίχηση στα ανώτατα αξιώματα δημοκρατικών κρατών, ανθρώπων ολιγοβαρών και ανεπαρκών στην συγκρότηση της προσωπικότητάς τους, αποδεικνύουν ότι οι άνθρωποι που ασκούν πολιτική, τελικά έχουν σημασία για την διατήρηση της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού» και εξηγεί πως «δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος φασίζουσας νοοτροπίας ή απλά ένας ανόητος που καταλαμβάνει ένα πολιτικό αξίωμα να σεβαστεί την Δημοκρατία». Ο συγγραφέας προειδοποιεί πως «το μέλλον θα είναι σκοτεινό και πως η Δημοκρατία και η Ειρήνη στον δυτικό κόσμο θα είναι το ζητούμενο»

Ο Σωτήρης Κατσέλος περιγράφει την έκθεση GR’80 που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στην Τεχνόπολη και εξηγεί τη σημασία της δεκαετίας του’80. «H δεκαετία του ‘80 αποτέλεσε την πρώτη σύγχρονη δεκαετία, η οποία εγκαινίασε μια ιστορική περίοδο που φτάνει μέχρι και στις μέρες μας» σημειώνει και εξηγεί πως «ήταν η δεκαετία που η ηλεκτρονική μπήκε στη ζωή και στη καθημερινότητα του πολίτη, είτε υπό τη μορφή ενός απλού walkman ή βιντεπαιχνιδιού, είτε με τη χρήση της νέας αυτής τεχνολογίας στην παραγωγή διαφόρων προϊόντων της καθημερινότητας». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «οι βάσεις οι οποίες έθεσαν το 80 τη σύγχρονη εποχή κλονίζονται»

Ο Νίκος Γκιώνης παρουσιάζει την Μεγάλη Ιδέα της περιόδου που αντιμετωπίζει η χώρα μας κι αυτή είναι η «κανονικότητα»: «Η κανονικότητα είναι ο νέος πατριωτισμός, η λυτρωτική Μεγάλη Ιδέα, ο πήχης της υπαρξιακής μας αγωνίας για το κοντινό αύριο» συμπληρώνοντας ότι «ο συμβατικός Αρχηγός κάνει το ανάποδο, μη γνωρίζοντας πως ο αφανισμός θα εξαφανίσει και τον ίδιο». Ο συγγραφέας τονίζει ότι ο λόγος του ηγέτης «σε συνθήκες κρίσης πρέπει νάναι σχεδόν ολοκληρωτικά εθνικός και σχεδόν λίγο κομματικός» και συμπληρώνει πως «μόνον αυτοί που προτάσσουν τον εθνικό λόγο και την ιεράρχηση στόχων και προτεραιοτήτων μπορούν να το κάνουν»

Ο Παναγιώτης Κωστούλας εκκινώντας από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η θεωρία ότι η εκλογική βάση που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία είναι δήθεν σφόδρα αντιδεξιά και δεν πρόκειται να ψηφίσει ποτέ τίποτα δεξιό που να της κοπεί το χέρι κλπ (θεωρία πάνω στην οποία στήθηκε η περίφημη στρατηγική του «ούτε-ούτε» και των ίσων αποστάσεων) αποδεικνύεται εξόχως προβληματική». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «όσο δεν γίνεται κατανοητό ότι το κλειδί για την αναγέννηση του χώρου αντί για ρετρό ιδεολογήματα είναι ένα νέο, ενιαίο πολιτικό σχήμα με σύγχρονες ρεαλιστικές προτάσεις θα ζούμε ως χώρος ένα μόνιμο πολιτικό και ιστορικό deja vu.»

Δευτέρα, 30 Ιαν 2017

Η αριστερά ως θρησκοληψία

Ο Αλέξανδρος Ονουφριάδης γράφει για την Αριστερά εκτιμώντας ότι «η αριστερά αντιμετωπίστηκε ως επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα, κανένα πολιτικό κόμμα δεν έθιξε τα όσια και τα ιερά της, αλλά τουναντίον ακολούθησαν πιστά το δόγμα της». Ο συγγραφέας σημειώνει: «Παλιά μας λέγανε ότι η μισή αλήθεια είναι ένα ψέμα. Στην εποχή της μετα-αλήθειας και των εναλλακτικών γεγονότων όμως, το ψέμα γίνεται μισή αλήθεια. Αν ο λαός δεν κοιταχτεί στον καθρέφτη και δεν κάνει την αυτοκριτική του δεν υπάρχει ελπίδα για έξοδο από το λαβύρινθο της κρίσης. Αυτό προϋποθέτει την επαναφορά του ορθού λόγου και την κατεδάφιση του Τοτέμ της αριστεράς»

Σελίδα 7 από 20