Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Διεθνής Πολιτική

"Η συμφωνία Ηνωμένων Πολιτειών-Ηνωμένου Βασιλείου-Αυστραλίας (AUKUS) για την παροχή στην τελευταία πυρηνικών υποβρυχίων ερμηνεύεται με διαφορετικό τρόπο σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να ενισχύσουν στρατιωτικά τον ρόλο τους στην ευρεία ζώνη Ινδικού-Ειρηνικού και να πραγματοποιήσουν επίδειξη ισχύος, ενώ Ηνωμένο Βασίλειο και Αυστραλία υιοθετούν πλέον έμπρακτα την αμερικανική θέση έναντι της Κίνας, Την ίδια στιγμή, η Κίνα καταγράφει τις κινήσεις της Ουάσιγκτον με δυσαρέσκεια αλλά χωρίς να εκπλήσσεται.  Τις μέρες που ανακοινώθηκε η AUKUS, διευρύνθηκε ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης με τη συμμετοχή του Ιράν. Το Πεκίνο, επίσης, κατέθεσε αίτηση ένταξης στη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου του Ειρηνικού (CPTPP)."

Απομαγνητοφώνηση της εκδήλωσης που πραγματοποίησαν οι εκδόσεις Παπαδόπουλος και ο Κύκλος Ιδεών με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Ευάγγελου Βενιζέλου «Οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών και ελληνοτουρκικές σχέσεις», (εκδ. Παπαδόπουλος), με θέμα: «Μια ημέρα μετά την ορκωμοσία Μπάιντεν: Οι  Ελληνοτουρκικές σχέσεις και το ευρύτερο πλαίσιο των σχέσεων Δύσης και Τουρκίας».

Συζητούν: οι  δημοσιογράφοι Άγγελος Αθανασόπουλος και Βασίλης Νέδος, με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. 

"Η έναρξη της προεδρίας του Τζο Μπάιντεν δημιουργεί προσδοκίες για επιστροφή σε περισσότερο προβλέψιμες μέρες για τον κόσμο. H σταθερότητα και η διάθεση πολυμερούς συνεργασίας, που έλειψαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια, θα επανέλθουν στο προσκήνιο. Η νέα αυτή πραγματικότητα συνιστά από μόνη της θετική εξέλιξη. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας ο εθνικισμός της τεχνολογίας αναδείχθηκε σε βασικό συστατικό της διεθνούς πολιτικής, αν και ο στόχος των κυβερνήσεων θα έπρεπε να είναι κοινός. Τα εντυπωσιακά επιτεύγματα της τεχνολογίας, αντί να λειτουργήσουν ως μοχλός συνεργειών, αποτέλεσαν πεδίο αντιπαράθεσης. Η έλλειψη ηγεσίας από την πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών επιδείνωσε την κατάσταση."

"Tι σημαίνει καταρχάς «νότια πτέρυγα»; Θα το δούμε στη συζήτησή μας ακριβώς. Πάντως είναι η πτέρυγα που μας ενδιαφέρει, είναι η πτέρυγα στην οποία ανήκουμε, είναι η πτέρυγα η οποία θα έλεγα ότι έχει κέντρο αναφοράς στρατιωτικό, κατά βάση, τη Νάπολη. Αλλά δεν θα μιλήσουμε στενά για τη νότια  πτέρυγα του ΝΑΤΟ, θα μιλήσουμε γενικότερα για τη νότια περιοχή, σε διάκριση προς τη βόρεια περιοχή που καλύπτει το γεωγραφικό φάσμα του ΝΑΤΟ. Άρα, στην πραγματικότητα, θα μιλήσουμε για όλες τις διαστάσεις της γεωγραφικής μας ταυτότητας, για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, για τα Βαλκάνια, για τη Μεσόγειο, πρωτίστως και την Ευρωμεσογειακή συνεργασία, για τα προβλήματα ασφάλειας στη Μεσόγειο, για το ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή, για το τι συμβαίνει στις μεγάλες εστίες, που είναι αυτή τη στιγμή η Συρία και η Λιβύη, τι γίνεται γενικότερα στο τόξο Μέση Ανατολή - Βόρεια Αφρική."

"O Kenneth Waltz είχε προβλέψει ότι το ΝΑΤΟ θα διαλυθεί μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Βεβαίως και αποτελεί πρόκληση, όχι μόνο η πρόβλεψη εντός ενός τόσο δύσκολου ακαδημαϊκού αντικειμένου όπως είναι οι Διεθνείς Σχέσεις, αλλά και ο νομιναλισμός αυτός καθαυτός. Η «διάλυση» μπορεί να εννοείται ως συρρίκνωση, ως αποσυντονισμός (σε σύγκριση πάντα με μια περίοδο που ένας οργανισμός σαν το ΝΑΤΟ είχε άρτιο έργο να παρουσιάσει) ή ως προσωρινή παρακμή. Σε κάθε περίπτωση ο Waltz δεν πέτυχε την πρόβλεψη της «διάλυσης» όμως έπιασε το νόημα της παρακμής του ΝΑΤΟ το οποίο όμως μπορεί να ανασυγκροτηθεί ακολουθώντας τις σωστές πρακτικές. Ποιοι είναι οι παράγοντες που οδηγούν το ΝΑΤΟ σε δυσκολίες; Ποιες προτάσεις μπορούν να γίνουν οδηγοί για μια περίοδο αναγέννησης του Βορειοατλαντικού Συμφώνου;"

 "The American Foreign Policy must work closer with its reliable allies in the Eastern Mediterranean to ensure that the region will maintain its western status and construct more durable and efficient deterrent mechanism against the various rogue elements that thrive at the moment. Perhaps, Jacksonianism is the formidable ideological narrative in Washington at present, alas, in its most extreme and entrenched mode, and the American public after a long period of being around and about in the most profound Hobbesian alleys of the globe feels the urge to return to Ithaca, yet if Iran and Turkey would be allowed to pursue their revisionist agendas against the other states of the region then the Eastern Mediterranean will enter in its most fluctuating phase since the end of WWII. Such a turn will require from the U.S. to adopt a Hamiltonian approach"

Ο Άλκης Κούρκουλας στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών σε συνεργασία με το Hanns Seidel Stiftung «Οι σχέσεις ΕΕ – Τουρκίας: Αδιέξοδο ή Προοπτική;» σημειώνει: «H ιδέα της Ευρώπης λειτουργεί στην Τουρκία, με τρόπο ανάλογο με αυτόν που λειτουργεί και στη Βρετανία. Είναι εύκολο να δημιουργηθεί ένα αντιευρωπαϊκό κίνημα που θα στηρίζεται στα λαϊκιστικά στερεότυπα των σταυροφοριών και της χριστιανικής εχθρότητας προ το Ισλάμ, αλλά όταν το κίνημα αυτό έρχεται αντιμέτωπο με τις πραγματικές συνέπειες του κηρύγματος του, καταρρέει. Στην Τουρκία μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε τους αντιευρωπαϊστές, είναι άλλωστε λίγοι, κινούνται στους εθνικιστικούς κύκλους με ανάλογες αντιλήψεις για την κυριαρχία που έχει ο Μπόρις Τζόνσον»

Ο Μελέτης Ρεντούμης γράφει για την απειλή του παγκόσμιου οικονομικού κραχ από τη Μεσόγειο: «Είναι δύσκολο να αποτιμήσει κανείς ποια θα είναι τα επόμενα βήματα των εν λόγω χωρών αναλόγως των διεθνών συνθηκών, αλλά το βέβαιο είναι ότι αν δεν γίνουν τόσο παγκόσμια, όσο και στην περιοχή της Μεσογείου αμοιβαίοι συμβιβασμοί, για να βρεθεί μία φόρμουλα εμπορίου και χρηματοδότησης των ελλειμμάτων, είτε από την δημοσιονομική είτε από τη νομισματική πολιτική, μπορεί να μιλάμε για μία κρίση χειρότερη του 2008 που καμία κοινωνία δεν θα ήθελε να ξαναζήσει.»

Η Βασιλική Σουλαδάκη γράφει για τη συμφωνία με το Ιράν, τον Τράμπ και το ρόλο της Ε.Ε., «Μετά τις τελευταίες εξελίξεις είναι παραπάνω από σαφές ότι είναι επείγουσα η χάραξη μιας αυτόνομής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής. Η Ε.Ε και τα κράτη μέλη της δεν μπορούν να συρθούν πίσω από τις ΗΠΑ σε αυτό το ζήτημα, διότι μια τυχόν απόσυρση θα ήταν αφενός αντίθετη με τα συμφέροντα ασφάλειας της Ευρώπης ενώ θα μπορούσε να δημιουργήσει μεγαλύτερη αστάθεια στη Μέση Ανατολή με άμεσο κίνδυνο η Ευρώπη να υποστεί τις συνέπειες. Πέραν αυτού εάν η ΕΕ εγκαταλείψει τη συμφωνία κινδυνεύει να χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας.»

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για τα 100 χρόνια στη Μέση Ανατολή: «Πριν λίγα χρόνια ένας Ισραηλινός συγγραφέας ρωτήθηκε σε μια συνέντευξη για πόσα χρόνια ακόμα θα παραμένει άλυτο το παλαιστινιακό. Πότε θα τελειώσουν οι φονικές συγκρούσεις και πότε μια μόνιμη κι απ’ όλους αποδεκτή ειρήνη θα έρθει στην πολύπαθη Μέση Ανατολή. Κι ο συγγραφέας απάντησε ότι 60 χρόνια είναι πολύ λίγα για να λυθεί το θέμα, αν αναλογιστούμε ότι η Ευρώπη χρειάστηκε αρκετούς αιώνες αιματοχυσίας για να φτάσει στη σημερινή σταθερή ειρήνη. Οπότε το Μεσανατολικό έχει μέλλον. Άλλοτε θα καταλαγιάζει κι άλλοτε θα οξύνεται. Και κανείς σήμερα δε μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η κατάληξη»