Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί & Πολιτικό Σύστημα

Ο Κ. Σοφούλης γράφει «Εκεί όπου το ζήτημα παίρνει εξόφθαλμη μορφή πολιτικού σκανδάλου, είναι η νομιμοποίηση της κυβέρνησης των απατεώνων και εκβιαστών από τα ευρωκόμματα! Αν τελικά επικρατήσει αυτή η λογική του πολιτικού καιροσκοπισμού και κυνισμού, ότι δηλαδή συνεργαζόμαστε με τον οποιοδήποτε απατεώνα μας κάνει τη δουλειά μας, με άλλα λόγια, αν δεχτούμε το παραδεκτό του ψεύτικου άλλοθι ότι τάχα η στρίγγλα έγινε αρνάκι, ή πως ο Λένιν του Αιγαίου εν προκειμένω έγινε darling boy εφόσον μας κάνει τη δουλειά, τότε γιατί αύριο να αντιδράσουμε αν ο όποιος Ορμπάν ή Τσίπρας εξελιχθεί σε Περόν με τη ψήφο του «λαού» του;»

Ο Νίκος Λαλιώτης γράφει: «Η πολιτική ζωή της χώρας, κινείται μεταξύ ψεύδους και ανοησίας, ένα δίπολο που τροφοδοτεί το ένα το άλλο. Το ψέμα ως πολιτικό όπλο χρησιμοποιείται πλέον ωμά, άνανδρα, χωρίς ντροπή για την εξυπηρέτηση των σκοπών αυτών που το χρησιμοποιούν, με πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα αφού χαρίζει άκοπα πρωθυπουργίες, βουλευτικές έδρες και υπουργικούς θώκους. Το ψέμα ως πολιτικό όπλο λειτουργεί όσο υπάρχει η ανοησία που θα το δεχθεί, όσο υπάρχουν εκείνοι που θα το αγοράσουν, όσο υπάρχουν εκείνοι που αδυνατούν να κρίνουν, εκείνοι που δεν μπορούν να το αναγνωρίσουν... Πλειοψηφικές μάζες το αποδέχονται ως αλήθεια και εκλέγουν κυβερνήσεις με ολέθρια αποτελέσματα.»

Ο Γιώργος Θεοδωρίδης γράφει για την πολιτική βία και τους τρόπους αντιμετώπισης της: «Η απάντηση, λοιπόν, στην κουλτούρα της πολιτικής βίας και του αντιθεσμικού μίσους πρέπει να είναι ισχυρή και μη βίαιη. Αυτή η ισορροπία διεισδυτικότητας και ήπιας ισχύος είναι το αναγκαίο μείγμα επικοινωνίας που οφείλουν να προσδιορίσουν κόμματα, φορείς, ενεργοί πολίτες που θέλουν να θεωρούν εαυτούς γνήσιους παράγοντες της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας ενός κράτους μέλους του πολιτισμένου κόσμου. Το στοίχημα δεν είναι απλώς μεγάλο και «κρίσιμο». Είναι υπαρξιακό και ταυτοποιητικό της Ελλάδας στα χρόνια μετά την πιο ισοπεδωτική κοινωνική κρίση που έχει γνωρίσει σε οποιαδήποτε περίοδο ειρήνης στη διάρκεια του βίου της ως ανεξάρτητου κράτους.»

Τετάρτη, 30 Μαϊ 2018

Η κουλτούρα της βίας

Ο Νίκος Λαλιώτης γράφει για την κουλτούρα της βίας: «Η επόμενη μέρα της χώρας, θα πρέπει να είναι ένα καθαρό όραμα και μια απόφαση να λύσουμε τα προβλήματά μας με γνώση και ψυχραιμία, με νου και ρεαλισμό, μια απόφαση για επιστροφή στην κανονικότητα της Δημοκρατίας και του πολιτισμού. Οι επόμενες εκλογές θα είναι το ορόσημο και η βασική προϋπόθεση για αλλαγή σελίδας, θα είναι η ευκαιρία της εκδήλωσης αυτής της απόφασης της κοινωνίας, θα είναι η νέα εντολή προς την επόμενη κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα. Θα είναι η ευκαιρία της κοινωνίας να περιθωριοποιήσει εκείνους που έπαιξαν με την χώρα, εκείνους που την έβλαψαν, εκείνους που την δίχασαν.»

Σάββατο, 26 Μαϊ 2018

Ο νέος Διαφωτισμός

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για τον νέο διαφωτισμό, «Η λογική πλέον δεν κατοικοεδρεύει μόνο εκεί που όλοι συμφωνήσαμε αλλά κι εκεί που δεν συμφωνήσαμε κι εκεί που καν δεν το συζητήσαμε, γιατί ακόμα δεν μας απασχόλησε. Γι’ αυτό και η επίκληση του Νέου Διαφωτισμού δεν είναι μια απλή και εύκολη υπόθεση. Η λογική όπως διατυπώθηκε στο παρελθόν δεν μπορεί να είναι σωσίβιο για το μέλλον. Για να επεκτείνει τους ορίζοντες μας, ο Νέος Διαφωτισμός καλείται να αξιολογήσει και να συνδυάσει όλα τα πρόσφατα επιτεύγματα της ανθρώπινης επινοητικότητας. Και να διατυπώσει μια νέου τύπου λογική, που να συνδέει ανόμοια και πολλές φορές ανακόλουθα συμπεράσματα.»        

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στην εισαγωγή ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στη Θεσσαλονίκη, τονίζει: «Ποια κοινωνία τα αντιμετωπίζει όλα αυτά και ποια κοινωνία μπορεί να πάρει τις αποφάσεις, τις πολιτικές αποφάσεις τελικά οι οποίες απαιτούνται για να κάνουμε την υπέρβαση; Και βέβαια όλα αυτά ενώ κουβαλάμε τα βάρη της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής άμυνας και ασφάλειας. Υπάρχουν αβεβαιότητες, ασυμμετρίες και ενώ η Ευρώπη τρέχει στο ρυθμό του δικού της προβληματισμού, εμείς έχουμε ξαναγίνει κάπως περιθωριακοί, περιφερειακοί, για να μην πω παρίες. Θεωρούμε ότι δεν έχει νόημα να μετέχουμε στην γενική ευρωπαϊκή συζήτηση, αλλά να συζητάμε με την Ευρώπη το δικό μας πρόβλημα μόνο, τον ελληνικό εξαιρετισμό.»

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος στην ομιλία του στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών στη Θεσσαλονίκη, «Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ: ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ. Προετοιμάζοντας την περίοδο 2019 -2022», τονίζει: «Και αυτή είναι η ουσία της κρίσης, που συνάμα συνιστά και την μείζονα δημοκρατική πρόκληση της περιόδου, της «Ελλάδας μετά». Η υπέρβαση αυτού του σε τελευταία ανάλυση αντινεωτερικού πνεύματος ισοδυναμεί με το να ξαναβρούμε το νόημα της πολιτικής, με το «ξανακερδισμένο χρόνο» της, με την διεκδίκηση και κατοχύρωση της αυτονομίας της, από τον διχαστικό κορπορατισμό, με την επινόηση μιας ανοιχτής πολιτικής κοινότητας, σε φιλελεύθερα και δημοκρατικά πλαίσια. Είναι η μοναδική πρόοδος που μας επιβάλλεται.»    

 

Ο Νίκος Γκιώνης γράφει για τον εθνικολαϊκισμός ως κατάσταση των πραγμάτων: «Κατά συνέπεια τι είναι ως κοινωνικός και νοητικός χώρος ο εθνικολαϊκισμός; Απαντώ, ορίζοντάς τον ως κατάσταση των πραγμάτων …μια αραιή λέμφος που διατρέχει πολλούς ζωτικούς ιστούς δίχως να είναι αίμα. Εθνολαϊκιστής μπορεί νάναι κάποιος, που ο βασικός του αυτοπροσδιορισμός να χαρακτηρίζεται αλλιώς. Ο εθνολαϊκισμός ως ρέουσα κατάσταση των πραγμάτων σε συνθήκες κοινωνικής ακηδίας δηλ. αφροντισιάς περιέχει μπόλικο λαϊκισμό αλλά όχι μόνο. Ο παλιός αιρετικός διανοούμενος της πολωνικής Αλληλεγγύης Άντ.Μίεχνιτς, είχε δώσει έναν σαφή όσο και λιτό ορισμό του. Είχε πεί πως ποπουλισμός είναι η ακραία υποχώρηση του σαφούς μπροστά στην καλπάζουσα χύδην υπεραπλούστευση.»

Η Χριστίνα Παπανικολάου γράφει για τον ψηφιακό μετασχηματισμό των Συστημάτων Υγείας: «Την τελευταία δεκαετία πολλά Σ.Υ. εφαρμόζουν νέες τεχνικές διοίκησης και διαχείρισης, αλλά και βαθύτερες οργανωτικές και λειτουργικές αλλαγές, που στοχεύουν στην αναίρεση των “στεγανοποιήσεων” και του κατακερματισμού ανάμεσα στα διάφορα επίπεδα παραγωγής και παροχής Υπηρεσιών Υγείας. Επιδιώκεται η λειτουργική και διοικητική σύγκλιση μεταξύ ΠΦΥ και Νοσοκομειακής περίθαλψης, μεταξύ υπηρεσιών αποκατάστασης και κατ’ οίκων φροντίδας, αλλά και γενικότερα μεταξύ Υγειονομικών Υπηρεσιών και Υπηρεσιών Πρόνοιας και κοινωνικής προστασίας. Αυτές οι αλλαγές υπηρετούν κυρίως ένα νέο κλινικό μοντέλο διαχείρισης ασθενών και ασθενειών, αυτό της ολοκληρωμένης και συνεκτικής φροντίδας Υγείας»

Ο Νίκος Κασκαβέλης γράφει για το εγγενές «ρίσκο» της δημοκρατίας και οι ισορροπίες του κοινοβουλευτισμού: «Έχουμε γίνει μάρτυρες απίστευτων ως χθες συμβάντων. Ο κάθε Υπουργός, με κάλυψη άνωθεν, φέρνει προς ψήφιση το οτιδήποτε. Από προκλητικές αυξήσεις θέσεων μετακλητών (και των αποδοχών τους), έως χαριστικές ρυθμίσεις και από άχρηστες δημιουργίες νέων υπηρεσιών, έως αναχρονιστικές ιδεοληψίες. Και όλα με την αλαζονική βεβαιότητα της μονιμότητας της εξουσίας τους και του απολύτως ανεξέλεγκτου. Ακόμα και σε περιπτώσεις που υπάρχει βάσιμη υποψία, αρκετή για να δικαιολογήσει έλεγχο (εξεταστικές) και εκεί υπάρχει κυνική κάλυψη. Όλα καλύπτονται και κανείς δεν έχει την παραμικρή ανησυχία ή διάθεση για οποιαδήποτε απολογία.»

Σελίδα 2 από 21