Με αφορμή τον ξυλοδαρμό του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη προκύπτει ένα υπαρκτό κατά την γνώμη μου ερώτημα.
Πως θα μαζευτεί η καλά εδραιωμένη κουλτούρα βίας που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία; Μια κουλτούρα που έχει διαβρώσει για τα καλά την Δημοκρατία μας και μοιάζει πλέον σαν να είναι η κανονικότητα της χώρας και όχι η εξαίρεση.
Θα έλεγα ότι το ερώτημα επεκτείνεται και περιπλέκεται αν αναλογιστούμε το τι θα συμβεί όταν η Πολιτεία επιχειρήσει να επανακτήσει την κυριαρχία της Δημοκρατίας συγκρουόμενη με τα ειδικά καθεστώτα που έχουν εγκατασταθεί σε περιοχές της πρωτεύουσας, με τις διάφορες «συλλογικότητες» που κάνουν «ακτιβισμό» απειλώντας και καταστρέφοντας, με το ναζιστικό κόμμα που βρίσκεται στην Βουλή, με τα τάγματα εφόδου, με την γενικευμένη ανομία στα πανεπιστήμια, στο ποδόσφαιρο, με το κοινό έγκλημα.
Η κληρονομιά του λαϊκισμού, του ανορθολογισμού, της αμάθειας και της άγνοιας που εκφράστηκε κυρίως από τις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος, με τον βίαιο λόγο που καλλιέργησε και την ανοχή (και άρα την νομιμοποίηση) είναι βαριά ..
Και αυτή η στιγμή της σύγκρουσης θα έρθει νομοτελειακά, γιατί αν δεν έρθει η κατάσταση όλο και θα χειροτερεύει, γιατί όσο η οργανωμένη κοινωνία αφήνει ένα κενό, τόσο αυτό το κενό θα αναπληρώνεται από την εξουσία της βίας, γιατί η βία δεν μπορεί να αυτοπεριοριστεί, η βία είναι μια κατάσταση χωρίς νου, χωρίς αυτοέλεγχο, χωρίς συνείδηση και οδηγεί πάντα στην καταστροφή.
Η επόμενη μέρα της χώρας θα πρέπει να είναι μια συμφωνία των Ελλήνων για ενοποίηση της κοινωνίας.
Τι θα γίνει λοιπόν τότε; Μπροστά σε τι καταστάσεις θα βρεθούμε;
Ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί η βίαιη σύγκρουση είναι η φυγή της χώρας μπροστά με ταχύτατα βήματα, με την ανάπτυξη της οικονομίας , με την επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας μας, με την ύπαρξη σχεδίου για την επόμενη μέρα της χώρας.
Η επόμενη μέρα της χώρας θα πρέπει να είναι μια συμφωνία των Ελλήνων για ενοποίηση της κοινωνίας, για μια δυναμική επανεκκίνηση της χώρας όπου όλοι χωρίς εξαιρέσεις, θα μπορούν να δουν τον εαυτό τους να κερδίζει.
Η επόμενη μέρα της χώρας, θα πρέπει να είναι ένα καθαρό όραμα και μια απόφαση να λύσουμε τα προβλήματά μας με γνώση και ψυχραιμία, με νου και ρεαλισμό, μια απόφαση για επιστροφή στην κανονικότητα της Δημοκρατίας και του πολιτισμού.
Οι επόμενες εκλογές θα είναι το ορόσημο και η βασική προϋπόθεση για αλλαγή σελίδας, θα είναι η ευκαιρία της εκδήλωσης αυτής της απόφασης της κοινωνίας, θα είναι η νέα εντολή προς την επόμενη κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα.
Θα είναι η ευκαιρία της κοινωνίας να περιθωριοποιήσει εκείνους που έπαιξαν με την χώρα, εκείνους που την έβλαψαν, εκείνους που την δίχασαν. Η εποχή τους πρέπει να τελειώσει και θα τελειώσει. Οι καιροί είναι επικίνδυνοι, ασταθείς και απροσδόκητοι.
Νέες απειλές για την Ευρώπη έρχονται στο προσκήνιο. Η Ιταλική κρίση, η κατάσταση στην Τουρκία, η κατάσταση στον κόσμο, δεν αφήνουν περιθώρια για άλλους διχασμούς.
Είναι ώρα να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας μεταξύ μας, να αφήσουμε τους ψέματα που μας έθρεψαν και να προχωρήσουμε μπροστά και ενωμένοι για να προστατέψουμε την χώρα και τον πολιτισμό μας.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ο άλλος δρόμος θα είναι η καταστροφή..
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο είναι: Vincent van Gogh, Almond Blossom