Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κράτος, Θεσμοί & Πολιτικό Σύστημα

Ο Δημήτρης Τέλλης αναφερόμενος στις επικείμενες διεργασίες στην Δημοκρατική Παράταξη σημειώνει: «Τώρα που, όπως όλα δείχνουν, το έργο της Επιτροπής Διαλόγου για την Κεντροαριστερά μάλλον αποδίδει καρπούς, είναι η στιγμή να αφήσουμε πίσω τη μιζέρια και τη σύγχυση και να κάνουμε ένα πραγματικά νέο ξεκίνημα με γενναιότητα και αισιοδοξία. Κι ας μην αισθάνεται κανείς πως έτσι προδίδουμε το ΠΑΣΟΚ και αυτοακυρωνόμαστε. Το παρελθόν μας δεν το ξεχνάμε. Το ΠΑΣΟΚ θα το σεβόμαστε, θα το τιμάμε και θα το υπερασπιζόμαστε πάντα. Αλλά όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί κλείνουν κάποια στιγμή τον κύκλο τους και στην καλύτερη για αυτούς περίπτωση μετεξελίσσονται.»

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος εξετάζει τον «λαϊκισμό» και την «λατρεία του λαού», ως «τύπο νομιμοποίησης αναδυόμενων ελίτ ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης και μετάβασης, όπως είναι η σημερινή, που μπορεί εύκολα να διολισθήσει σε λαϊκισμό ως «τύπο καθεστώτος», του οποίου ο βοναπαρτισμός είναι το βασικότερο χαρακτηριστικό του», επισημαίνοντας πως «ο μανιχαϊκός και διχαστικός λόγος του λαϊκισμού αρκετές φορές στρέφεται κατά της ίδιας της δημοκρατίας». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «η επιστροφή του δημοκρατικού ζητήματος στην δημόσια συζήτηση είναι δικαιολογημένη και επείγουσα» και τονίζει πως «η κριτική του λαϊκισμού επιβάλλεται σήμερα να γίνει από όλους εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Ο Νίκος Γκιώνης μιλά για τον σκοταδισμό που «αποκαλύπτεται ως ιδεολόγημα διαχείρισης των πολιτικών πραγμάτων». «Συναφή στηρίγματα της εκούσιας παραμονής στον σκοταδισμό είναι το ψεύδος, συνήθως απροσχημάτιστο καθώς και η ερωτικού τύπου, μανία για την εξουσία ως αυτοσκοπός» σημειώνει και τονίζει πως «ο σκοταδισμός δεν κάνει διακρίσεις χρώματος επιφατικά πολιτικού, γιατί είναι αυτό, που είναι: σκοτάδι». Ο συγραφέας κάνει έκκληση: «Οι ταγοί του αστισμού πρέπει να αντιπαλέψουν τα στερεότυπα και να φτιάξουν με διαφορετικότητες αλλά και με κοινούς τόπους, μια νέα δημοκρατική, ρεαλιστική Μεγάλη Ιδέα για τον τόπο χωρίς τους αλυτρωτισμούς του παρελθόντος και τις εκτροπικές επικινδυνότητες του παρόντος»

Ο Γιώργος Βογιατζής αναλύει το ζήτημα της «χρηματοδότησης και αποζημίωσης των υπηρεσιών υγείας». Ο συγγραφέας προτείνει «μία σειρά από καινοτομίες ώστε να μειώσουμε τις δαπάνες και ταυτόχρονα να αυξήσουμε την ποιότητα των υπηρεσιών» υπολογίζοντας ότι «εντός δύο ετών από την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που προτείνονται, θα εξοικονομηθούν από τις υπάρχουσες συνολικές δαπάνες υγείας τουλάχιστον 3 δις». Ο συγγραφέας αναλυτικά παραθέτει το νέο μοντέλο για τον ΕΟΠΥΥ ο οποίος «πρέπει να εξελιχθεί σε ένα μοντέρνο ασφαλιστικό ταμείο υγείας που ο λόγος ύπαρξης του είναι η ενεργός παρέμβαση στον τομέα της αποζημίωσης των υπηρεσιών υγείας προς όφελος των ασφαλισμένων του»

Ο Νίκος Γκιώνης εξετάζει τον «αλυτρωτισμός του ελληνικού αστισμού» όπου «η ίδια η γέννησή του, προσέκρουε σε μια καθηλωτική ακινησία του περιγύρου του». Ο συγγραφέας σημειώνει πως ο «αστισμός αντί να πορευθεί στις ράγες μιας επιχειρηματικότητας εγκλωβίστηκε και ανέχθηκε τον διαρκώς διογκούμενο πελατειακό κρατισμό, παρασιτικού τύπου». Ερχόμενος στο σήμερα ο συγγραφέας εκτιμά πως «η προοδευτική ανασύνταξη του ως εμπροσθοβαρούς μετασχηματισμού της ελληνικής πολιτείας, πολιτικά μπορεί να εκφραστεί με το Κέντρο, ως φορέα συγκρητισμού του τρέχοντος ρεαλισμού, του πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού και των ανεξίτηλων Σοσιαλδημοκρατικών προταγμάτων για το προνοιακό κράτος και τις δομές του»

Ο Νίκος Τέλλης παρουσιάζει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας σήμερα και τους λόγους συμμετοχής στην συγκέντρωση της 15^ης Ιουνίου: «Δεν είναι μόνο η πολιτική απάτη! Δεν είναι μόνο η φορολογική λαίλαπα ενός κράτους που πάσχει από εισπρακτική βουλιμία, αλλά δεν παρέχει οποιαδήποτε αξιόλογη παροχή προς τους πολίτες του. Δεν είναι μόνο η συνειδητή καταστροφή της μεσαίας τάξης από μια κυβέρνηση που μισεί ό,τι ιδιωτικό! Είναι η ίδια η Δημοκρατία που διολισθαίνει, που αλλοιώνεται, που κινδυνεύει από μια αποκρουστική αντίληψη κυβερνητικού ολοκληρωτισμού. Για όλα αυτά πρέπει να δώσουμε και θα δώσουμε την Τετάρτη 15 Ιουνίου το παρών!»

Ο Νίκος Τσολακίδης προβαίνει σε μια ιστορική αναδρομή στα κινήματα της Ευρώπης, για να καταλήξει στην επικείμενη συγκέντρωση #παραιτηθείτε της 15^ης Ιουνίου, που «για πρώτη φορά, μετά από δεκαοκτώ μήνες συνεχούς κίβδηλου πολιτικού λόγου, οι πολίτες με μια πρωτοφανή μαζικότητα στα social media συναντιούνται ειρηνικά, όχι από θυμό, αλλά από τη δημοκρατική ανάγκη και υποχρέωση να πουν δημόσια, ότι η κυβέρνηση δεν είναι μόνη της και η πολιτική δεν είναι παιχνιδάκι εξουσίας στα χέρια μαθητευόμενων μάγων». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «αν οι #παραιτηθείτε θα αποτελέσουν την απαρχή ενός κοινωνικού κινήματος αμφισβήτησης, θα το δείξει ο χρόνος»

Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος σχολιάζοντας τις δηλώσεις της κυβερνητικής εκπροσώπου περί δημοψηφίσματος για τη συνταγματική αναθεώρηση, υπενθυμίζει ότι «το δημοψήφισμα είναι θεσμός στον οποίον προσέφυγαν κατά κόρον, για τη χειραγώγηση των μαζών, οι δύο Βοναπάρτες, αλλά και ο Αδ. Χίτλερ» και τονίζει πως «αποτελεί έγκλημα η μετάθεση στον λαϊκό παράγοντα ευθυνών που δεν του αναλογούν, πρωτίστως δε για θεσμικά ζητήματα». Αναφερόμενος στην ελληνική εμπειρία, σημειώνει πως « από τις καταστροφικές συνέπειες του δημοψηφίσματος του 1920 και την ασάφεια των επιπτώσεων της κατίσχυσης του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 1946 θα αρκούσαν για να μας κάνουν εξαιρετικά επιφυλακτικούς απέναντι στο συγκεκριμένο θεσμό»

Ο Νίκος Τσολακίδης καταθέτει τις σκέψεις του για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα με αφορμή την έναρξη του καλοκαιριού, αναλογιζόμενος την πολιτική συμπεριφορά των πολιτών: «Αυτό το καλοκαίρι θα μας κάνει παρέα η εθνική μας απάθεια, μαζί με τις ενοχές που έχουμε βρει τρόπο να καταπνίγουμε αιώνες. Ενοχές, γιατί μέσα στη σοφία μας ως λαός, πάλι πιστέψαμε και ακολουθήσαμε το μύθο και πλανευτήκαμε από κάποιο ψευδοπροφήτη, που χρησιμοποίησε και χειραγώγησε τα κατώτερα ένστικτα μας, για να αναρριχηθεί και να αποκτήσει πολιτική οντότητα» σημειώνει και συμπληρώνει πως «ακόμη δεν μάθαμε να ξεχωρίζουμε τον πανούργο πολιτικάντη από τον ευφυή πολιτικό»

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος εξετάζει ένα από τα μείζονα κοινωνικο-πολιτικά φαινόμενα: την άνοδο του λαϊκιστικού φαινομένου, στην δεξιά ή την αριστερή του παραλλαγή. «Ο λαϊκισμός συνιστά άτυπη πολιτική θεολογία» τονίζει ο συγγραφέας, υπό την έννοια του ότι «ο (λαϊκιστικός) λαός έχει πάρει την θέση του εκπεσόντος Θεού, η λαϊκή κυριαρχία, αντικαθιστώντας την προνεωτερική θεϊκή κυριαρχία, προσδιορίζει μία μονοπαγώς συγκροτημένη δημοκρατία ως την αποκλειστική της πολιτική της ενσάρκωση». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «δεν υπάρχουν δύο λαϊκισμοί, ένας προοδευτικός και ένας αντιδραστικός λαϊκισμός», και αναφερόμενος στην Ελλάδα τονίζει πως ο λαϊκισμός τροφοδοτεί «αλλόκοτες πολιτικές-κυβερνητικές συμμαχίες, όπως αυτή μεταξύ Σύριζα και Ανέλ»