Η πολιτική της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μπορεί να χαρακτηριστεί με μια λέξη: Αλλοπρόσαλλη. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και άλλες λέξεις, όπως αναποτελεσματική, ασυνεπής, ανεπαρκής κ.ο.κ.
Είναι καθημερινά τα δείγματα ακατανόητης συμπεριφοράς των κυβερνώντων με μόνη συνισταμένη, γενικότητες του τύπου να τα πάρουμε από τους πλούσιους να τα δώσουμε στους φτωχούς, ή ιδεοληπτικές συμπεριφορές που βασίζονται σε μια παιδαριώδη και ανιστόρητη θεώρηση των οικονομικών και πολιτικών συνθηκών στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Η πορεία της χώρας είναι ολοένα προς το χειρότερο και βέβαια η δημοσκοπική φθορά της Κυβέρνησης είναι ολοφάνερη.
Η πολιτική της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μπορεί να χαρακτηριστεί με μια λέξη: Αλλοπρόσαλλη
Η αξιολόγηση που έπρεπε να κλείσει το συντομότερο δυνατό, σέρνεται και κάθε μέρα καθυστέρησης κοστίζει στην οικονομία. Οι αλλοπρόσαλλες Κυβερνητικές ενέργειες και οι παλινωδίες, διώχνουν κάθε επιθυμία ή υποψία επιθυμίας για επενδύσεις. Η υπερφορολόγηση πνίγει τις επιχειρήσεις, οι οποίες κλείνουν η μία μετά την άλλη ή εγκαταλείπουν τη χώρα. Οι Ευρωπαίοι μας περιγελούν έχοντας χάσει την υπομονή τους και η Κυβέρνηση, αγωνίζεται να ελέγξει τα κανάλια για να μπορέσει να εξαγοράσει ακόμη λίγο χρόνο στην εξουσία. Ήδη έχουν ξεκινήσει συζητήσεις για τέταρτο μνημόνιο… Όχι! δεν μας αξίζει αυτό και κάτι πρέπει να κάνουμε.
Η κυριότερη αντιπολιτευτική δύναμη αυτή τη στιγμή είναι η Ν.Δ του Κ. Μητσοτάκη. Όμως οι μνήμες της πενταετίας 2004-2009, υπάρχουν και δημιουργούν σημαντικές επιφυλάξεις σε μεγάλη μερίδα προοδευτικών πολιτών. Το πολιτικό προσωπικό της Ν.Δ., βαρύνεται με πολλές αμαρτίες του παρελθόντος και αν ακόμη ο πρόεδρός της παρουσιάζει ατζέντα φιλελεύθερου κέντρου, είναι πολλές οι φωνές στο εσωτερικό του κόμματός του που αντιστέκονται, κρατώντας προς το παρόν τις επιφυλάξεις τους ενόψει εξουσίας, αλλά δεν προδικάζουν μεταρρυθμιστική πολιτική όταν ανέβουν στην εξουσία, ειδικά αν τύχει και η ΝΔ είναι αυτοδύναμη.
Είναι απαραίτητη λοιπόν η ύπαρξη του προοδευτικού, μεταρρυθμιστικού κέντρου που θα δώσει την αναγκαία ιδεολογική και πολιτική προώθηση στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, είτε συμπράττοντας σε μια Κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ με προγραμματική βάση ένα επείγον, μεταρρυθμιστικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, είτε ως μια σοβαρή αντιπολίτευση που έξω από λαϊκισμούς και μικροπολιτικές σκοπιμότητες θα τραβούσε την Κυβέρνηση από το μανίκι…
Είναι απαραίτητη η ύπαρξη του προοδευτικού, μεταρρυθμιστικού κέντρου.
Που είναι όμως το κέντρο αυτό; Ποιοι το εκφράζουν και με ποιες δυνατότητες; Ανταποκρίνονται στις ανάγκες των καιρών ή είναι έρμαιοι στην καθημερινή μικροπολιτική ίντριγκα; Δυστυχώς οι απαντήσεις δεν είναι ενθαρρυντικές.
Το ΠΑΣΟΚ, κυριολεκτικά σκιά του παλιού εαυτού του, είναι ανύπαρκτο στην παραγωγή πολιτικής. Έχει σοβαρό πρόβλημα πολιτικού στίγματος ενώ διαμορφώνει μια πολιτική ίσων αποστάσεων, η οποία είναι εντελώς έξω από τις ανάγκες της χώρας. Αντί να προσπαθήσει να προσελκύσει ψηφοφόρους μέσα από την ολική επανατοποθέτησή του απέναντι στα σύγχρονα προβλήματα, σε μια σύγχρονη μεταρρυθμιστική, αντιλαϊκίστικη ατζέντα, προσπαθεί να αλιεύσει δυσαρεστημένους του ΣΥΡΙΖΑ, χαϊδεύοντας τις πλάνες ή τις αυταπάτες τους. Ασχολείται με τα ελάσσονα, (π.χ. θέση για τις δημόσιες συγκοινωνίες, θέση για το ΕΣΡ, κλπ) και δεν έχει θέσεις στα Μείζονα, τα οποία μπορούν και να δώσουν το διαφορετικό στίγμα μιας σοβαρής πολιτικής προοδευτικής δύναμης.
Εξαίρεση αποτελεί ο Β. Βενιζέλος, ο οποίος απαλλαγμένος από το άγχος των προεδρικών καθηκόντων του και των ισορροπιών, αποτελεί τη σοβαρότερη αντιπολίτευση από μόνος του, χωρίς όμως τουλάχιστον ακόμη να εκφράζεται μια διαφορετική πολιτική συσπείρωση γύρω του, είτε γιατί ο ίδιος δεν το επιδιώκει, είτε γιατί υπάρχει ακόμη επιφυλακτικότητα στην κοινωνία για το πρόσωπό του. Μάλλον ισχύουν και τα δύο.
Το Ποτάμι, παρόλο που αρχικά συνέβαλε στο να μπει φρέσκος αέρας στην πολιτική της Χώρας, εντούτοις παρέμεινε εγκλωβισμένο σε μια Μεσσιανικού τύπου αντίληψη του πολιτικού σωστού-λάθους, όπως εκφράζεται από τον αρχηγό. Συχνά εκφράζει απολίτικες θέσεις που απλά αυτοαξιολογούνται ως θετικές χωρίς όμως να λαμβάνουν υπόψη τους την πολιτική διαδικασία εφαρμογής τους καθώς και τις κοινωνικές συνθήκες. Δεν αρκεί να λες ότι έχεις τις καλύτερες θέσεις για όλα τα ζητήματα, ή να λες τι πρέπει να γίνει. Επιβάλλεται να επιχειρηματολογείς για την αξία των θέσεων τους και να λες και πως πρέπει να γίνει...
Άλλες διάφορες ομάδες, δίκτυα κλπ που περιφέρονται στο χώρο του κέντρου, απλά χρησιμοποιούνται ως «οχήματα» από τους επικεφαλής για να έχουν βήμα λόγου ή δυνατότητα διαπραγμάτευσης.
Στο σκηνικό αυτό, είναι πολύ δύσκολο να επικρατήσει καταρχήν ο πολιτικός ορθολογισμός, η Ευρωπαϊκή στρατηγική, το νέο αναγκαίο μεταρρυθμιστικό αφήγημα. Στην προσπάθεια των κομματιών του κέντρου να διεκδικήσουν λίγες χιλιάδες ψήφους παραπάνω, εκτίθενται συχνά σε συντηρητικές, αντιμεταρρυθμιστικές λογικές, δηλαδή εξακολουθούν να λαϊκίζουν. Ταυτόχρονα εξακολουθούν να διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα κυριαρχήσει, και θα πάρει εκείνο το 0,5% παραπάνω. Φοβάμαι, ότι κάποιοι απλά επιθυμούν να βγάλουν στις προσεχείς εκλογές 15-20 βουλευτές για να μπορούν να τους διαπραγματευτούν μετά στο νέο σχήμα εξουσίας που θα προκύψει.
Η χώρα καταστρέφεται και οι περισσότεροι δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι.
Ας μη γελιόμαστε. Η χώρα καταστρέφεται και οι περισσότεροι δεν έχουμε πάρει χαμπάρι ότι αν δεν ανασκουμπωθούμε, δεν θα μας σώσουν ούτε τα ξανθά γένη, ούτε τα Νεφελίμ, ούτε ο Σώρρας, ούτε καν ο καλός Θεός της Ελλάδας. Μόνοι μας, με σωστή ηγεσία, με σχέδιο, και κόπο.
Στις προσεχείς εκλογές όποτε και αν γίνουν, πιθανότερος νικητής θα είναι η ΝΔ. Αν είναι μόνη της στην κυβέρνηση και έχει όλους τους άλλους απέναντι, το πιθανότερο να μην καταφέρει και πολλά πράγματα. Αν υπάρχει όμως ένα ενιαίο, δυνατό μεταρρυθμιστικό κέντρο, μπορεί να συμβάλλει τα μέγιστα στην ανασυγκρότηση της χώρας προωθώντας μια μεταρρυθμιστική ατζέντα που θα στηρίζεται στο τρίπτυχο Επιτελικό–Αποτελεσματικό Κράτος, Ενδυνάμωση της ιδιωτικής οικονομίας με κίνητρα και μείωση φόρων και τέλος, Ορθολογικό, Αποτελεσματικό και όχι κοστοβόρο Κοινωνικό Πρόγραμμα. Κυρίως όμως θα επιδιώκει να εφαρμόσει στην Ελλάδα τα βασικά στοιχεία μιας Αστικής, Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας και να ξεφύγει από τη Σοβιετική εποχή…
Η ευθύνη λοιπόν που βαρύνει τις ηγεσίες των κομματιών –και όχι κομμάτων- του κέντρου, είναι να υπερβούν τις μικροπολιτικές περιχαρακώσεις τους και να ενωθούν ξεκινώντας από μηδενική βάση. Οι διαδικασίες που μπορεί να γίνει αυτό είναι λεπτομέρειες, αν υπάρξει η πραγματική βούληση. Όλοι μαζί, όλα από μηδενική βάση, χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς προίκες και με διαφανείς διαδικασίες…
Είναι σίγουρο ότι και εκείνοι στη ΝΔ που επιθυμούν πραγματικά μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμό της χώρας, θα δουν με ανακούφιση και θετικό μάτι ένα ισχυρό κέντρο. Είναι ο μόνος τρόπος για να αποφύγουν τη σκιά της παλιάς, συντηρητικής δεξιάς.
* Ο Πίνακας που συνοδεύει το κείμενο, είναι: Pablo Picasso (1881-1973), Bacchanale