Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: πρωτοσελιδο

Ο Άγγελος Τερζούδης στο άρθρο του για το Brexit «Αυταπάτης συνέχεια στο Ηνωμένο Βασίλειο», γράφει: «Μέσα σε μία σχετική άνεση χρόνου είναι απαραίτητο να οργανώσει το Κοινοβούλιό τους τον εθνικό διάλογο που χρειάζεται, με αποκλειστικό στόχο την υπέρβαση του αδιεξόδου στο οποίο έχουν περιέλθει, πράγμα που μπορεί να γίνει μόνο με την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, μέσω ενός προσεκτικά προετοιμασμένου δεύτερου δημοψηφίσματος. Σε κάθε περίπτωση πάντως, σε τόσο σοβαρά θέματα, έστω και με καθυστέρηση, η πορεία των πραγμάτων επαναφέρει νομοτελειακά τους εμπλεκόμενους πολιτικούς και τους «ηγέτες» τους στα πραγματικά τους μεγέθη…»

Ο Αθανάσιος Ζούπας κατά την ομιλία του στην παρουσίαση στην Πάτρα, του βιβλίου του Ευάγγελου Βενιζέλου «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας», τόνισε: «Μεγάλο ζήτημα δημιουργείται όταν διαρρηγνύεται η σχέση της κοινωνίας με το Σύνταγμα και τους θεσμούς. Η κοινωνία αρχίζει να μην πιστεύει στους θεσμούς. Αυτή η αποκόλληση των κοινωνίας των πολιτικών και πολιτικής κοινωνίας είναι το ποιόν κρίσης. Άρα πρέπει να μιλάμε για τη σχέση συντάγματος και κρίσης και πιο συγκεκριμένα για το Σύνταγμα της κρίσης και για την κρίση του Συντάγματος. Η αναθεώρηση του Συντάγματος κατά τον Ευ. Βενιζέλο δεν μπορεί να είναι ανεπηρέαστη από την εθνική και διεθνή κρίση.»

Ο Κώστας Σοφούλης γράφει για την Πολιτική Παραγραφή, Ιστορική Μνήμη και Λήθη: «Η παραγραφή ενός δικαιώματος ή ενός αδικήματος δεν συνεπάγεται, κατά λογική αναγκαιότητα, και την απάλειψη της μνήμης του γεγονότος. Τα ίδια τα έθνη, άλλωστε, φιλτράρουν συστηματικά και ακατάπαυστα τις κοινές μνήμες του παρελθόντος τους, άλλοτε για να «διδαχτούν από τα σφάλματα του παρελθόντος» και άλλοτε για να συγκροτήσουν τα θεμέλια της αυτάρεσκης «ανωτερότητάς» τους που είναι όρος απαραίτητος για την σύλληψη της «ταυτότητας που αξίζει» για να διατηρήσει την αίσθηση του ανήκειν. Στη μνήμη τους, όμως, δια μέσου της Ιστορίας, όλα μένουν καταγεγραμμένα και «έτοιμα να ανασυρθούν για κάθε χρήση».»  

Ο Βασίλης Μαρκής στην ομιλία του κατά την παρουσίαση στα Χανιά του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου, «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας», τόνισε: «Είναι δηλαδή, όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι σε όλη τους τη ζωή ήταν, αυτό που λένε, σκληροί δεξιοί στο χώρο της δικαιοσύνης και ξαφνικά βρέθηκαν πάνω σε ένα άλλο τρένο, ασκώντας έτσι καθήκοντα υπουργικά μέσω των οποίων προσπαθούν να ελέγξουν το χώρο της δικαιοσύνης. Αντέδρασε, λοιπόν, το δικαστικό σώμα και σημαντικότατο ρόλο για την ανατροπή αυτών των σχεδίων έπαιξε το ό,τι στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, εξελέγη μια νέα διοίκηση, από νέους κυρίως δικαστές, οι οποίοι αγωνίστηκαν να κατοχυρώσουν την ανεξαρτησία και να περιφρουρήσουν το κύρος της Δικαιοσύνης.»

Ο Χρήστος Ράμμος στην ομιλία του κατά την παρουσίαση στα Χανιά του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου, «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας», τόνισε: «Αυτή λοιπόν η συγκυρία που περνάμε και η οποία, αν και η Ιστορία ούσα ευφάνταστη δεν επαναλαμβάνεται, θυμίζει   κάπως τον μεσοπόλεμο, είναι που τρομάζει τον συγγραφέα και γι’ αυτό καλεί σε εγρήγορση. Διότι και οι φασισμοί ως λαϊκισμοί ξεκίνησαν. Γι’ αυτό πρέπει η πολιτική δημοκρατική συζήτηση, η πολιτική δημοκρατική διαβούλευση και σύνθεση να ξανακερδίσει την ιδεολογική ηγεμονία, που της αξίζει. Να ηττηθεί η απάθεια. Αυτό είναι ευθύνη κυρίως των ηγεσιών αλλά και των λαών, που έχουν και αυτοί τις ευθύνες τους.»

Ο Βαγγέλης Βαϊάννης γράφει για τη χαλαρή ψήφο στις ευρωεκλογές: «Στην Ελλάδα της 40% αποχής από τις Ευρωεκλογές, που συνεχώς απαξιώνουμε τους θεσμούς της Ένωσης μα τόσο μίζερα και ενοχικά της ρουφάμε τα λεφτά από όπου κι αν προέρχονται, θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη που έχουμε τον Μάιο. Την ευθύνη που έχουμε να κοιτάξουμε το τέρας του λαϊκισμού κατάματα και να σταματήσουμε και εμείς την επέλαση του με τη ψήφο μας. Την ευθύνη που έχουμε και εμείς ως δημοκρατικοί ευρωπαίοι πολίτες, οι επόμενες γενιές να μην ολοφύρονται για μια θλιβερή πραγματικότητα που τους κληροδοτήσαμε με αποκλειστικούς υπαίτιους τους εαυτούς μας.»

Ο Άγγελος Τερζούδης γράφει για την επείγουσα ανάγκη αναζήτησης προσανατολισμού και φυσιογνωμίας του προοδευτικού χώρου: «Ικανοί πολιτικοί που θα μπορούσαν να συνασπιστούν στον προοδευτικό χώρο υπάρχουν, αρκεί οι πολίτες να στραφούν επί τέλους προς αυτούς, εγκαταλείποντας τυχάρπαστα πρόσωπα, χωρίς έρμα, αρχές και πολιτική άποψη, που συναντιούνται με ωμό κυνισμό σε ετερόκλητα πολιτικά σχήματα - εκτρώματα. Να εμπιστευτούν τις προσωπικότητες με αποδεδειγμένη βαθιά επίγνωση της κατάστασης, από τις οποίες αποκλείεται η πιθανότητα επίκλησης «αυταπατών» (διάβαζε απατών) και οι οποίες έχουν μια διαδρομή που παρουσιάζει τα ισχυρότερα διαπιστευτήρια για την ανάθεση του δυσκολότατου εγχειρήματος, της επαναφοράς της χώρας αρχικά σε μια κανονικότητα»

Ο Πέτρος Βασιλειάδης στην ομιλία του στην παρουσίαση στη Θεσσαλονίκη του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας» τονίζει: «Η πρόσφατη ιστορία της Γεωργίας και της Ουκρανίας αποτελούν καρπό αυτού του άκρως επικίνδυνου για την παγκόσμια δημοκρατία αφηγήματος. Με μεγαλύτερη ένταση από ό,τι στα σπλάχνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι λαοί αυτοί της σύγχρονης συγκυρίας, πιστεύοντας στην εναλλακτική πραγματικότητα και υπονομεύοντας την έννοια της κρατικής εξουσίας και της συντεταγμένης πολιτείας, μπορεί να κινητοποιήσουν τους ανθρώπους να διεξάγουν αντισυνταγματικά δημοψηφίσματα, να αποκτήσουν ξένα διαβατήρια ή ακόμα να υποδεχτούν έναν «ξένο» στρατό, όχι ως κατακτητή αλλά ως…απελευθερωτή.»

Ο Κώστας Τασούλας στην ομιλία του στην παρουσίαση στα Ιωάννινα του βιβλίου του Ευ. Βενιζέλου «Η Δημοκρατία μεταξύ συγκυρίας και Ιστορίας» τονίζει: «Ο συγγραφέας επαναφέρει με ιδιαίτερα προκλητικό, γοητευτικό και πειστικό τρόπο τη σχέση του πολίτη με την πολιτική, την απομάκρυνσή του από τις πληγές της πολιτικής, που είναι ο λαϊκισμός και η συγκυρία, και πείθει ότι από τη στιγμή που υπάρχουν πολιτικοί αντίπαλοι εμού, αλλά με τέτοιο θάρρος πολιτικό που γίνονται σε έναν ευρύτερο αγώνα, πέρα από τις αποχρώσεις της αντιπαλότητος, και σύμμαχοι, ότι μπορεί η χώρα να κάνει το βήμα προς την έξοδο από την κρίση, να γευθεί την κανονικότητα χωρίς κολακείες και να διδαχθεί από την κρίση. Αυτή η γοητεία της ευθύνης περιγράφεται σε περισσότερες από 500 σελίδες»

Ο Πέτρος Τατσόπουλος γράφει: «Οι εχθροί της φιλελεύθερης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας πολεμούν πρωτίστως το Κράτος Δικαίου και ο βασικός στόχος τους είναι ο θεσμός της Δικαιοσύνης. Έτσι, κατά τον συγγραφέα, σε κάποιες χώρες έχουμε μετάβαση σε μια μη φιλελεύθερη δημοκρατία (illiberal democracy). (...) Ενα στοίχημα - καθώς θα εξηγήσει ο Βενιζέλος κλείνοντας την παρουσίαση: «Το στοίχημα της Δημοκρατίας σήμερα είναι η επιστροφή της Πολιτικής, δίχως όμως να κατισχύσει η ανευθυνότητα και ο λαϊκισμός». Αισιοδοξεί ο ίδιος ότι το στοίχημα μπορεί να κερδηθεί; Οχι όσο η Πολιτική συνδέεται άρρηκτα με την Παροχολογία. Όσο η τελευταία μονοπωλεί τον δημόσιο διάλογο. Όσο ο λαϊκισμός επιβάλλει την ατζέντα.»