Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Κοινωνικό κράτος

O Γιώργος Σπηλιωτόπουλος αναφερόμενος στο «μάθημα» που πήραμε από την οικονομική κρίση, παραθέτει τη ρήση του Hegel «εκείνο που διδάσκει η ιστορία είναι ότι δεν διδασκόμαστε από την ιστορία», σημειώνοντας πως «αποτελεί ελάχιστο χρέος όλων μας, να προβληματιστούμε εκ νέου και να διδαχτούμε όχι μόνον ως πάσχοντες αλλά και ως μέλη της παρούσας κατάστασης, αξιοποιώντας γόνιμα τα επίπονα μαθήματα που μας δίδαξε κατά το διάστημα αυτό». Ο συγγραφέας τονίζει πως «πολιτισμός και ανέχεια δε συμβιβάζονται» και επισημαίνει πως «η θέση που αρμόζει στη χώρα μας τόσο στην ευρωπαϊκή όσο και στην παγκόσμια ιστορία διεκδικείται με τη δράση»

Ο Χρήστος Δερβένης με αφορμή το βιβλίο της M. Mazzucato: «Επιχειρηματικό Κράτος» εξετάζει το ρόλο του κράτους και της αγοράς στην βίο - ιατρική έρευνα και καινοτομία, τονίζοντας πως «είναι μύθος ότι η έρευνα και η καινοτομία είναι υπόθεση του ιδιωτικού κεφαλαίου». Ο συγγραφέας εξηγεί ότι «η ιατρική έρευνα στο σύνολό της μπορεί να αποτελέσει παράγοντα ισχυρής αναπτυξιακής ώθησης» εκτιμώντας πως «σε εποχές οικονομικής δυσπραγίας, η λύση μπορεί και οφείλει να προέλθει από την εφαρμογή καινοτομικών πολιτικών οργάνωσης του συστήματος υγείας». Αναφερόμενος στην Ελλάδα σημειώνει ότι στο πεδίο της βιοτεχνολογίας «διαθέτει εστίες αριστείας που μπορούν να αποτελέσουν εστίες καινοτομίας»

Ο Γιώργος Βογιατζής εξετάζει το διαχωρισμό της πολιτικής από τη business επικεντρώνοντας στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και εκτιμώντας πως «ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα το Ε.Σ.Υ. είναι η ανικανότητα να διαχειρισθεί τα επιχειρησιακά προβλήματα». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «οι πολιτικές ηγεσίες ποτέ δεν πλαισιώθηκαν με σωστούς επαγγελματίες που θα μπορούσαν να ωθήσουν τα πράγματα προς την σωστή κατεύθυνση» εξηγώντας πως αυτό οφείλεται στο ότι «κάθε πολιτικό κόμμα που αναλαμβάνει την κυβερνητική εξουσία θεωρεί το κράτος λάφυρο». Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως «η επιχειρησιακή λειτουργία θα πρέπει να είναι αποκλειστική ευθύνη της ανεξάρτητης διοίκησης του ΕΣΥ».

Ο Θάνος Μπαλασόπουλος θέτει το ζήτημα της πολιτικής οικονομίας των μεταρρυθμίσεων εξετάζοντας το σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η έννοια της οικονομικής αποδοτικότητας» δεν μπορεί να εισαχθεί αποτελεσματικά λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων, με αποτέλεσμα «την κατάρρευση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (ΠΦΥ), γεγονός που διαφοροποιεί τη χώρα μας από την πορεία των χωρών της ΕΕ». Τονίζει ότι «η δόμηση ενός Ευρωπαϊκών προδιαγραφών συστήματος ΠΦΥ χρειάζεται πόρους και επενδύσεις» και εξηγεί ότι «τα μακροοικονομικά κέρδη σε οικονομικούς όρους αλλά και σε όρους δημόσιας υγείας είναι πολλαπλάσια». «Έχει φτάσει η στιγμή όπου μια νέα ιστορική τομή πρέπει να λάβει χώρα» σημειώνει.

O Δημήτρης Πατσάκης εξετάζει τα «δημοκρατικά ελλείμματα» στην Κοινωνική Ασφάλιση & Πρόνοια και συγκεκριμένα τα θέματα που αφορούν: Το φαινόμενο των «αναπηρικών» συντάξεων, τη μεταβίβαση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος, το πρόσχημα του «μέσου όρου», την περίπτωση των «πατρικίων», τον παραλογισμό των «εφάπαξ» παροχών, την Επικουρική Ασφάλιση, την Aσφάλιση Υγείας, την «ισότητα» στην περίθαλψη, τους «κοινωνικούς» πόρους, τα εισοδηματικά κριτήρια. Ο συγγραφέας εκτιμά πως «Το «party» στον χώρο της Υγείας, εκτιμάται πως τερματίστηκε σε μεγάλο βαθμό, τόσο με την δημιουργία του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. όσο και με την συμβολή του «επάρατου» μνημονίου.»

Ο Γιώργος Στρατόπουλος, αναζητώντας την απάντηση σε ερωτήματα που τέθηκαν στην εκδήλωση του ekyklos και αφορούν: τα αίτια της κρίσης, το λόγο αποτυχίας εξόδου από την κρίση, και τα αίτια της κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος, εξηγεί πως «το Ασφαλιστικό βρίσκεται στον πυρήνα των απαντήσεων». «Η ριζοσπαστικοποίηση των ηλικιωμένων δεν ήταν μονόδρομος, ήταν η εξέλιξη των αντιδράσεων στη μεταρρύθμιση Γιαννίτση το 2001» σημειώνει ο συγγραφέας και τονίζει πως σήμερα είναι η μεγάλη ευκαιρία καθώς «το τμήμα της κοινωνίας που αναζητά αξιόπιστες πολιτικές μεγάλωσε». Το θάρρος και η αλήθεια είναι το μοναδικό κλειδί για την εξώπορτα της κρίσης, σημειώνει.

Ο Νίκος Μαρουδιάς και ο Γιώργος Βογιατζής θέτουν το θέμα της ανάγκης ύπαρξης νέου μοντέλου οργάνωσης του ΕΣΥ. «Το υπάρχον μοντέλο οργάνωσης είναι υπεύθυνο για τις μεγάλες αυξήσεις των δαπανών υγείας» τονίζουν και εκτιμούν πως: (α) το νέο μοντέλο θα πρέπει να υπηρετεί τους ασθενείς και να προάγει την υγεία, (β) η βελτίωση της ποιότητας των υπηρεσιών μπορεί να επιφέρει συγκράτηση του ρυθμού αύξησης δαπανών, και (γ) χρειάζεται να υπάρξει ένας κοινός σκοπός: η αύξηση της αξίας παρεχομένων υπηρεσιών. «Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τρόπο δουλειάς επειδή κάποιος θα τους το πει. Θα αλλάξουν μόνο εάν έχουν τα κατάλληλα κίνητρα» τονίζουν.

Ο καθηγητής κ. Άρης Σισσούρας, με την παρέμβασή του, συνεχίζει τη συζήτηση για τις μεταρρυθμίσεις στην Υγεία που ξεκίνησε με τα άρθρα των κ.κ. Δερβένη & Βογιατζή και των κ.κ. Μπαλασόπουλου & Κυριόπουλου, προσθέτοντας το ζήτημα της υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων: «Το Διακύβευμα βρίσκεται στην Υλοποίηση των Μεταρρυθμίσεων και τους Παράγοντες που ρυθμίζουν την Εφαρμογή τους και δεν αρκεί μόνο ο Προσδιορισμός του Είδους των Αλλαγών» τονίζει ο κ. Σισσούρας, και παραθέτει τα έξι «μαθήματα» πολιτικής υγείας που μπορεί να αποτελέσουν τον «οδικό χάρτη» για τη χάραξη νέων πολιτικών επανασυγκρότησης του συστήματος υγείας της χώρας.

Η Χριστίνα Παπανικολάου αποτιμά το Εθνικό Σύστημα Υγείας και τις υγειονομικές μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει έως σήμερα εκτιμώντας πως «όλες οι θεσμικές, θετικές μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις, που πραγματοποιήθηκαν την τελευταία πενταετία, και όχι μόνο κάτω από την πίεση μνημονιακών υποχρεώσεων, δεν ολοκληρώθηκαν, ούτε αξιοποιήθηκαν κατάλληλα, ώστε να τελεσφορήσουν προς όφελος της βελτίωσης του Συστήματος και της σταδιακής μετάβασής του στη νέα εποχή». Η συγγραφέας παραθέτοντας βασικά χαρακτηριστικά της Ευρωπαϊκής στρατηγικής για την Υγεία, εξηγεί πως το Ελληνικό Υγειονομικό Σύστημα «είναι όσο ποτέ αναγκαίο να αξιοποιήσει όλη την εμπειρία, τις ευκαιρίες και τα κεκτημένα της Ευρωπαϊκής πολιτικής και πρακτικής»

Το προσχέδιο της Κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό αποτελεί την τελευταία «δήθεν» φάση μιας «επιτυχούς» διαπραγμάτευσης με την τρόικα, η οποία ξεκίνησε πριν ένα μόλις χρόνο με τα γνωστά αποτελέσματα του κλεισίματος των τραπεζών και τα capital controls. Συμπίπτει με την επέτειο του ενός χρόνου από την ενθουσιώδη υπερψήφιση του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης», των εύκολων υποσχέσεων για αποκατάσταση των περικοπών και επαναφορά της 13ης σύνταξης, των επαναστατικών κραυγών κατά του «μειλ Χαρδούβελη», την ελάφρυνση των μικροοφειλετών με την ρύθμιση για τις 100 δόσεις και τις πομπώδεις εξαγγελίες περί αξιοπρέπειας… Και στο Ασφαλιστικό, όμως, η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ συνεχίζει τα ψέματα.

Σελίδα 2 από 3