"Μπορεί η Πολιτική να βοηθήσει την Πολιτεία να εδραιωθεί ως ενορχηστρωτής μιας δίκαιης ρυθμιστικής αλλά και αποτελεσματικής διακυβέρνησης, στηριζόμενη στην εξειδίκευση και την εμπειρογνωμοσύνη, απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις ξεπερασμένων αντιλήψεων; Μπορεί το διαμορφωμένο οικοσύστημα των πολιτικών να εμβολιστεί από την ελευθερία και την καινοτομία της σύγχρονης επιστημονικής σκέψης; Τελικά μπορεί από μόνη της η βούληση για πρόοδο και ανάπτυξη να σταθεί ισχυρότερη των δυνάμεων που απαξιώνουν την συλλογική αλλά και την ατομική ευθύνη και ηθική, αποτρέποντας – και παραπέμποντας εις το διηνεκές – την εφαρμογή κάθε νέας καινοτόμου εφαρμόσιμης προσπάθειας;"

 "Όλα αυτά αλλάζουν ή θα αλλάξουν δραστικά τον τρόπο που ασκούμε τις κοινωνικές δραστηριότητές μας. Όλο και περισσότεροι θα τηλεργάζονται, θα τηλεκπαιδεύονται, θα επιμορφώνονται μακριά από τον τόπο διαμονής τους. Με τον τρόπο αυτό ενδεχομένως δημιουργείται ένα παράθυρο ευκαιρίας για τα πολιτικά υποκείμενα. Παρέχεται η δυνατότητα για την ψηφιοποίηση των κομμάτων. Έχουν την ευκαιρία να οργανώσουν διαδικτυακές πρωτοβουλίες εκδηλώσεων, συναντήσεων και σεμιναρίων, που θα μπορούσαν να ενταχθούν στη λογική της συμμετοχικής δημοκρατίας. Πρέπει να βρουν ευφάνταστους και ελκυστικούς τρόπους να προσεγγίσουν τους απογοητευμένους πολίτες μέσω του διαδικτύου. Βέβαια, για να πετύχουν ψηφιακά, πρέπει να έχουν κάτι να πουν, επί της ουσίας."

"Η διαχείριση της κρίσης από τη μεριά της Ουγγρικής κυβέρνησης, δεν αποτελεί παρά και έναν ιδιαίτερο κρίκο στην εξέλιξη που έχει λάβει αυτά τα χρόνια όπου την διακυβέρνηση της χώρας έχει το κόμμα FIDESZ του Βίκτωρ Όρμπαν, η Ουγγρική «ανελεύθερη δημοκρατία». Άρα, η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης εδράζεται και τροφοδοτείται από το πλαίσιο της «ανελεύθερης δημοκρατίας», όπως αυτή εφαρμόζεται στη χώρα.Ένας νεολογισμός που έχει εισέλθει την τελευταία περίοδο στο οπλοστάσιο της πολιτικής επιστήμης, και ως προς το πλαίσιο μελέτης και κατάταξης συστημάτων διακυβέρνησης"

"Την επόμενη μέρα (που έρχεται) όλα αυτά τα συστήματα εξουσίας και διαχείρισης, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες από τα μέτρα για την αντιμετώπισή του Ιού. Με δεδομένο ότι σύμφωνα με όλες οι εκτιμήσεις και προβλέψεις βαδίζουμε προς μία μακρά και δύσκολη πολιτικοοικονομικοκοινωνική κρίση, το διακύβευμα είναι αν θα χτίσουμε το μέλλον μας με συνταγές και πρόσωπα του ( αποτυχημένου ) παρελθόντος ή θα προτάξουμε στον τρόπο σκέψης και δράσης ξεχασμένες αρχές και αξίες."

"Και τότε εμφανίστηκε απροσδόκητα ο Κορωνοϊός με συνέπεια αρκετοί από τους παραπάνω ‘τζάμπα μάγκες και τσαρλατάνους’ να μετατραπούν εν μία νυκτί σε φοβισμένους ελεημοσυνάριους. Από τον αδιάφορο για την πλέμπα ελιτίστα κι από το μοναχοφάη μικρομεσαίο στον έντρομο ανθρωπάκο, μιας Πανδημίας εγκλεισμός. Οι δόξες του παρελθόντος αντεκατεστάθησαν από το άγχος της επόμενης μέρας. Από την ανισότητα στα αγαθά του πλούτου στην ισότητα στους κοινούς κινδύνους για τη ζωή, μιάς ανασφάλειας δρόμος. Τα σπίτια-φρούρια και τα χαμηλά ισόγεια κρύβουν πλέον τα ίδια συναισθήματα δέους.
Την περίοδο αυτή δεν ηττήθηκε ο Καπιταλισμός [όπως αφελώς διατείνονται μερικοί]. Ηττήθηκε - κι ελπίζω οριστικά - ο λαϊκισμός της εύκολης ατάκας "

Ο Γιάννης Καραχισαρίδης γράφει για την πτώση του Συριζα: «Αρκετή συζήτηση έχει γίνει για την αυταπάτη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το πρώτο εξάμηνο του 2015. Ελάχιστα όμως έχει συζητηθεί πόσοι ακολουθούσαν και έθρεφαν αυτή την αυταπάτη. Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια, νομίζουμε ότι η αυταπάτη ήταν προνόμιο της Αριστεράς. Στην πραγματικότητα όμως ήταν πεποίθηση των πολλών. Είχε συνεπάρει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και των πολιτευτών. Οι πιο θερμόαιμοι στράφηκαν στην «επανάσταση» κι οι υπόλοιποι συνοδοιπορούσαν με τον σκεπτικισμό τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Ότι επρόκειτο για μια αυταπάτη στην οποία συμμετείχαν όχι μόνο η Αριστερά, αλλά και δεξιοί, κεντρώοι, σοσιαλιστές, κεντροαριστεροί, κεντροδεξιοί, ακόμα και υποστηρικτές του ευρώ και της ΕΕ»

Ο Νίκος Τσολακίδης γράφει για τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και τη μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή: «Η πατρίδα στη μετά την πρώτη φορά ‘’αριστερά’’ εποχή, απαιτεί εθνική στρατηγική και όραμα για το μέλλον, πολύ περισσότερο χρειάζεται μια συνεργασία πολιτικών δυνάμεων που θα κληθούν με την εντολή του καταπονημένου λαού, να οικοδομήσουν και ταυτόχρονα να υπηρετήσουν αυτό το όραμα και να διαμορφώσουν ένα νέο αφήγημα με συστατικά στοιχεία την ειλικρίνεια, τον κοινωνικό και πολιτικό έλεγχο, την υπευθυνότητα και με αίσθημα ευθύνης ότι αναλαμβάνουν πρωτίστως να θέσουν το όχημα της χώρας στην ευρωπαϊκή τροχιά της διαφάνειας και της αληθινής συμμετοχικής δημοκρατίας, του σεβασμού, της ανάπτυξης , των ίσων και ίδιων ευκαιριών για όλους, της ασφάλειας και σταθερότητας.»

Ο Νίκος Λαλιώτης γράφει για τον λαϊκισμό και τον ελιτισμό: «Ο λαϊκισμός από την μία βρίσκει έδαφος στην αμάθεια, την ημιμάθεια και στην ρηχότητα της σκέψης, ο ελιτισμός από την άλλη βρίσκει έδαφος στους μορφωμένους, στους καλλιεργημένους και στους κύκλους των οικονομικά ισχυρών. Και βρίσκει εκεί έδαφος, διότι λόγω της γνώσης και της οικονομικής ευμάρειας, αυτοί οι κύκλοι νιώθουν έξω από τον κορμό της κοινωνίας, νιώθουν ότι δεν χρειάζονται την κοινωνία, αντιθέτως η κοινωνία χρειάζεται αυτούς είτε για να επενδύσουν οικονομικά, είτε να για να την οδηγήσουν πνευματικά ή πολιτικά μέσα από τις γνώσεις τους.»

Ο Άγγελος Τερζούδης γράφει για την επείγουσα ανάγκη αναζήτησης προσανατολισμού και φυσιογνωμίας του προοδευτικού χώρου: «Ικανοί πολιτικοί που θα μπορούσαν να συνασπιστούν στον προοδευτικό χώρο υπάρχουν, αρκεί οι πολίτες να στραφούν επί τέλους προς αυτούς, εγκαταλείποντας τυχάρπαστα πρόσωπα, χωρίς έρμα, αρχές και πολιτική άποψη, που συναντιούνται με ωμό κυνισμό σε ετερόκλητα πολιτικά σχήματα - εκτρώματα. Να εμπιστευτούν τις προσωπικότητες με αποδεδειγμένη βαθιά επίγνωση της κατάστασης, από τις οποίες αποκλείεται η πιθανότητα επίκλησης «αυταπατών» (διάβαζε απατών) και οι οποίες έχουν μια διαδρομή που παρουσιάζει τα ισχυρότερα διαπιστευτήρια για την ανάθεση του δυσκολότατου εγχειρήματος, της επαναφοράς της χώρας αρχικά σε μια κανονικότητα»

Ο Νίκος Λαλιώτης γράφει για τις αλλαγές που έρχονται: «Η εποχή μας τρέχει με εκπληκτική ταχύτητα και εμείς αρνούμαστε να ακολουθήσουμε, μένοντας προσκολλημένοι στο παρελθόν. Οι καιροί τρέχουν και είναι ώρα για μια αφύπνιση και μία απόφαση. Είναι η ώρα για την Πολιτεία να πάρει τις αποφάσεις της και να ηγηθεί αυτής της κοινωνικής αλλαγής παρέχοντας στα άτομα την παιδεία εκείνη που θα τα οδηγήσει στην κοινωνική ευτυχία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.. Κατά την γνώμη μου, αυτή θα είναι η επανάσταση της εποχής μας. Η αφύπνιση των συνειδήσεων μέσα από την παιδεία και όχι πια μέσα από την βία και το αίμα. Χρειάζεται επειγόντως να δημιουργήσουμε μια νέα Αναγέννηση, αλλιώς ο Μεσαίωνας που προβάλει θα μας καταπιεί.»