Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Πολιτικό Σύστημα - Κόμματα

O Νίκος Γκιώνης στο άρθρο του θέτει το θέμα του ιστορικού συμβιβασμού που «αποτελεί υποχρεωτική αναγκαιότητα μετεκλογικών συνεργασιών» εξηγώντας πως όταν «οι εκλογές το επιβάλλουν, βρίσκονται τα ελάχιστα κοινά πολλαπλάσια προγραμματικών συγκλίσεων, και άρα επιτρεπτών αμοιβαίων συμβιβασμών». Ο συγγραφέας επισημαίνει ότι «ο ενδιάμεσος χώρος, καίτοι κερματισμένος οφείλει μερικώς και συνολικώς να δώσει απαντήσεις χωρίς προσημειώσεις, αναφορικά με τις συγκλίσεις και συναινέσεις αφενός μεταξύ των επιμέρους σχημάτων και αφετέρου στο σύνολό του να προλειαίνει το έδαφος συμβιβασμών, για τις περιπτώσεις που τα εκλογικά αποτελέσματα το επιβάλλουν.» Άλλα ψέμματα δεν χωρούν, σημειώνει.

Μετά και τις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ, το πολιτικό σκηνικό πλέον στη χώρα μας έχει διαταχθεί σε μια σχετικά σταθερή κατάσταση. Γνωρίζουμε πλέον τι να περιμένουμε από τους βασικούς πολιτικούς παίκτες. Τους άξονες που θα κινηθούν και το εύρος των πιθανών δυνατοτήτων τους. Σίγουρα η προηγούμενη Δευτέρα (11 Ιανουαρίου) δεν είναι μια απλή Δευτέρα του έτους 2016, όπως αυτό φαίνεται πλέον, μετά και τη δυναμική κατάκτηση της ηγεσίας του συντηρητικού πόλου της χώρας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η νίκη του στις εσωκομματικές εκλογές χαιρετίστηκε από μέρος του πολιτικού σκηνικού.

Ο Αλέξανδρος Ονουφριάδης παρουσιάζοντας την κατάσταση στον χώρο της κεντροαριστεράς σήμερα, παρατηρεί πως «προσωπικές εφήμερες στρατηγικές υποσκάπτουν το μέλλον της ευρύτερης παράταξης». Εκτιμώντας πως «το πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε λόγω της απουσίας ενός πλειοψηφικού μεταρρυθμιστικού κόμματος εξουσίας, οδήγησε στις ουρές των εσωκομματικών εκλογών της ΝΔ και στην εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της» προτείνει συγκεκριμένα βήματα ώστε να δημιουργηθούν οι «συνθήκες για ένα νέο δημοκρατικό, προοδευτικό και πλειοψηφικό κόμμα το οποίο θα μπορούσε να διεκδικήσει εξουσία στις επόμενες εθνικές εκλογές». «Οι προσπάθειες για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς θα αποτύχουν αν γίνουν με συγκόλληση υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών» επισημαίνει ο συγγραφέας.

Ο Νίκος Τσολακίδης θέτει τις ομοιότητες και διαφορές μεταξύ του νέου Επινέ όπως αυτό εκφράζεται σήμερα στην Ελλάδα και του Γαλλικού Επινέ του 1971, σημειώνοντας πως «από την ιστορία αντλεί κανείς μόνο διδάγματα και συμπεράσματα». Η ενωμένη σοσιαλδημοκρατία, εκτιμά, «δεν θα προκύψει με συρραφή κινήσεων που έχασαν το έρεισμα τους στο λαό», αλλά από τη συμμετοχή ανθρώπων «που θα συνεισφέρουν με συγκεκριμένες προτάσεις». Το πολιτικό κεφάλαιο υπάρχει, τονίζει ο Ν. Τσολακίδης: «Είναι αυτοί που έδωσαν τις σκληρές μάχες υπέρ πατρίδας όταν σχεδόν όλοι πίστεψαν στο οργανωμένο ψέμα των συριζανελ» και ζητάει να «αρχίσουμε από κει που λέγαμε την αλήθεια».

Ο Πασχάλης Αγανίδης με το άρθρο του θέτει το μεγάλο κοινωνικό ζήτημα: «πώς θα βγουν εκατομμύρια πολίτες από τις σκιές». Το 2015, εκτιμά, πως έμοιαζε με το 1989 και πως η περίοδος έχει τα χαρακτηριστικά μίας μετακρίσης «που απειλεί όχι μόνο την οικονομική ευημερία, αλλά κυρίως το δημοκρατικό κεκτημένο». Τα γεγονότα της περιόδου αυτής σε παγκόσμιο και σε εθνικό επίπεδο, κατά τον συγγραφέα, επαναφέρουν «τη Δημοκρατία ως το κεντρικό ζήτημα του πολιτικού και ιδεολογικού discourse».  «Πέρα από την δραχμική Ελλάδα της απομόνωσης ή την ευρωπαϊκή Ελλάδα της μόνιμης καθυστέρησης, υπάρχει και η ευρωπαϊκή Ελλάδα της δημοκρατίας και της ευημερίας», σημειώνει.

Είναι λίγο έως πολύ γνωστό σε όλους μας, πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούμε κουλτούρα συνεργασιών

Ο Γιώργος Παπακωνσταντής καλωσορίζοντας το 2016, προχωράει σε μια αποτίμηση των χρόνων της κρίσης, επισημαίνονταν την αδυναμία των κυβερνήσεων να  σχεδιάσουν το μέλλον, ενώ «οι ελάχιστες φωνές πολιτικών που τολμούσαν να αρθρώσουν αντίλογο, πνιγόταν μέσα στις κατηγορίες ότι δεν είναι όσο πρέπει αριστεροί ή ότι είναι πολύ δεξιοί». Αποτιμώντας το 2014, τονίζει πως ήταν «μια χρονιά σταδιακής εξόδου από τον εφιάλτη, η οποία τελικά ναυάγησε στην έντονη επιθυμία εξουσίας του κ. Τσίπρα». Αναφερόμενος στην κατάσταση των κομμάτων του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, εκτιμά πως ότι παίζουν άμυνα-κατενάτσιο. «Τo 2016 είναι εδώ να φέρει την ελπίδα που δεν έφερε το 2015» εύχεται.

Τις ρίζες της εκλογικής ανόδου της Λε Πεν αναζητά με το άρθρο του ο Γιάννης Γεράσιμος, επισημαίνοντας τις ομοιότητες της σημερινής περιόδου με αυτής του μεσοπολέμου. «Κάθε μορφή εθνικισμού είναι αντιδραστική, διότι προσπαθεί να επιβάλει δια της βίας μια πλασματική ενότητα δημιουργώντας τεχνητούς αποκλεισμούς και διακρίσεις» σημειώνει ο συγγραφέας, εκτιμώντας πως «η διέξοδος από τον φαύλο αυτό κύκλο βρίσκεται σήμερα στην προσπάθεια ανάδειξης νέων μορφών πολιτικών κοινοτήτων». Η επαναδιεκδίκηση του αιτήματος για μια νέα μορφή κοινωνικού συμβολαίου, τονίζει ο Γ. Γεράσιμος, «μπορεί να καταστεί εφικτή μόνο μέσω της ανασύστασης ενός ισχυρού σοσιαλδημοκρατικού πολιτικού ρεύματος ιδεών ως φορέα κοινωνικά προοδευτικών μεταρρυθμίσεων»

Το περίφημο παράλληλο πρόγραμμα, το φερετζέ δηλαδή του αριστερού μνημονίου, δεν χρειάσθηκαν ούτε τρείς μήνες από τις εκλογές του Σεπτέμβρη  για να το...σκίσουν...

Με αφορμή τις εκλογές στην Πορτογαλία και Ισπανία, ο Νίκος Γκιώνης, παραθέτει τα αίτια της πτωτικής τάσης της κεντροαριστεράς στη χώρα μας. Ο συγγραφέας εκτιμά ότι η καθοδικότητα θα αντιστραφεί υπό προϋποθέσεις, όπως είναι η απομάγευση του κυρίαρχου πολιτικού λόγου και η αντικατάστασή του από τον ρασιοναλιστικό λόγο. «Ο  ηγέτης κι ο λόγος του πρέπει να είναι συνεκτικός, σαφής, ευέλικτος  αλλά και συγκρουσιακός» τονίζει, σημειώνοντας πως «μικρή σημασία έχει η  αναδιανομή ρόλων στο στενό πλαίσιο των δύο κομμάτων της περιοχής του  ριζοσπαστικού Κέντρου, μιας και νομοτελειακά οι  συνθήκες θα επιβάλλουν την  ενιαιοποίηση προς κάτι ακόμα πιο καινούργιο»