Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Διεθνής Πολιτική

Ο Μελέτης Ρεντούμης παρουσιάζει την κατάσταση στη Μ. Βρετανία μετά την προκήρυξη εκλογών εν αναμονή του Brexit, τονίζοντας ότι «η προκήρυξη εκλογών στη Γηραιά Αλβιώνα σηματοδοτεί ένα νέο γύρο εσωστρέφειας και απώλειας σαφούς προσανατολισμού». Ο συγγραφέας σημειώνει ότι «η κατάσταση στην Βρετανία θ’ απασχολήσει για πολύ καιρό, τόσο τους πολιτικούς όσο και τους οικονομικούς αναλυτές καθώς η πορεία της οικονομίας της Βρετανίας στην μετά ΕΕ εποχή ενδέχεται να μεταβάλλει και τον χάρτη των παγκόσμιων ισορροπιών ανάμεσα στις μεγάλες υπερδυνάμεις»

Ο Νίκος Γεωργιάδης αναλύει την κατάσταση στην Τουρκία, την επομένη του δημοψηφίσματος, σημειώνοντας ότι πρόκειται για τριχοτόμηση της Τουρκίας: στην περιοχή του Όχι, στην περιοχή του Ναι, στον «τρίτο χώρο, και αυτός του «Όχι» είναι αυτός του κουρδικού στοιχείου», και σε έναν «τέταρτο «ημιχώρο», της Κωνσταντινούπολης». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «αν δεν αναληφθεί ή αναδειχθεί κάποια σοβαρή πολιτική πρωτοβουλία με άξονα την συσπείρωση του πολιτικού κέντρου, το στρατόπεδο του «Όχι» μπορεί να ξεφουσκώσει με ταχύτατους ρυθμούς» και τονίζει πως «η δυναμική του εθνικολαϊκισμού θα απορροφηθεί από την αυθεντικότερη αγκαλιά του πολιτικού Ισλάμ που εκφράζεται από το Σύστημα Ερντογάν».  

Ο Νίκος Γκίωνης εξετάζει τις υποψηφιότητες Μακρόν και Σουλτς και εκτιμά πως «το πείραμα Μακρόν είναι εξαγώγιμο και εν δυνάμει αποτελεσματικό όταν οι φορείς παρακμάζουν γεωμετρικώς, ενώ ο Σούλτς είναι η σίγουρη πεπατημένη – και ίσως νικηφόρος – όταν οι σχηματισμοί διατηρούν το μίνιμουμ μια συμπαγούς ικανοποιητικής ισχύος». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «θα είχε ενδιαφέρον και μάλιστα μετά την εθνικολαϊκιστική λαίλαπα η αναζήτηση του μοντέλου Μακρόν στην ελληνική εκδοχή , όχι ως copy paste αλλά ως προτρεπτική διδαχή σε ένα πολιτικό σύστημα, όπου το νεώτερο και το παλιότερο Ριζοσπαστικό Κέντρο, κατοικούν στην παρακμή και στην στασιμοχρεοκοπία»

O Χρήστος Μπαξεβάνης εξετάζει το προσφυγικό ζήτημα και τους κλυδωνισμούς που προκαλεί στην Ευρώπη, εκτιμώντας ότι «κινδυνεύει με κατάρρευση ως αποτέλεσμα της ανόητης και κοντόφθαλμης ψευδαίσθησης ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα με την αύξηση των τειχών, το κλείσιμο των συνόρων, θέτοντας όρια και διακρίσεις με βάση τη θρησκεία ή με την οικοδόμηση μιας μίνι-Σένγκεν περιοχής». Ο συγγραφέας παραθέτει τις ενέργειες που πρέπει να κάνει η ΕΕ άμεσα και σημειώνει πως «Η Ευρώπη αν θέλει να επιβιώσει πρέπει να μετατρέψει με αποφασιστικότητα τη σημερινή κρίση σε ευκαιρία για τη μακροχρόνια ανάπτυξή της, αντιμετωπίζοντας έτσι την επιταχυνόμενη δημογραφική επιδείνωση»

Ο Μελέτης Ρεντούμης αναλύοντας τις εξελίξεις στις σχέσεις Ελλάδας Τουρκίας εκτιμά πως «την Τουρκία δεν την συμφέρει σε αυτή τη φάση να κινηθεί επιθετικά προς την Ελλάδα διεκδικώντας συγκεκριμένο έδαφος ή χωρικά ύδατα, πέραν των μεμονωμένων προκλήσεων» σημειώνοντας πως «η βασική επιδίωξη της Τουρκίας είναι η αποφυγή δημιουργίας ενός Κουρδικού κράτους στο μαλακό υπογάστριό της και μάλιστα με τις ευλογίες των ΗΠΑ.». Ο συγγραφέας τονίζει πως «η χώρα μας οφείλει σε κάθε περίπτωση να βρίσκεται σε ετοιμότητα και επιφυλακή όποια και αν είναι η πορεία της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας μεσοπρόθεσμα, προς διαφύλαξη της εθνικής μας κυριαρχίας, χωρίς εφησυχασμό»

O Άγγελος Τερζούδης εξετάζει τις αυταπάτες της Μεγάλης Βρετανίας μετά το Brexit, με βασικότερη όλων την «Παγκόσμια Βρετανία». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «η Παγκόσμια Βρετανία είναι μια απατηλή προσπάθεια branding που σχεδιάστηκε για να καλύψει ένα ακριβό λάθος, στο οποίο αντιτίθενται τουλάχιστον το 48% των ψηφοφόρων που ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην ΕΕ και δεν εξαπατήθηκαν από την ακατάσχετη δημαγωγία υπέρ Brexit» και τονίζει πως «αντί για την Παγκόσμια Βρετανία και την αναβίωση της αυτοκρατορίας που πλασάρει η κ. Μέι, υπάρχει το ενδεχόμενο για το Ηνωμένο Βασίλειο η όλη ιστορία του Brexit να το καταντήσει όχι και τόσο Ηνωμένο»

Ο Δημήτρης Θωμάκος καταγράφει τις σκέψεις του επί του Κυπριακού κάνοντας μια ιστορική αναδρομή. «Μετά από μια άγονη δωδεκαετία που ακολούθησε την προηγούμενη αποτυχημένη προσπάθεια επίλυσής του μέσω του Σχεδίου Ανάν, οι δυο κοινότητες βρίσκονται και πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων» επισημαίνει ο συγγραφέας και εκτιμά πως η τελική επίλυση του προβλήματος θα έχει πολύ σημαντικές θετικές επιπτώσεις. «Η Κύπρος μπορεί να μετατραπεί στο χρηματοοικονομικό, εμπορικό, ενεργειακό, ναυτιλιακό, τουριστικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής » τονίζει και σημειώνει πως «Απαιτείται σήμερα να εξαντληθεί κάθε δυνατότητα επίλυσης του Κυπριακού και να μην οδηγηθούμε σε μια νέα χαμένη ευκαιρία.»

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει τη νέα εποχή Τραμπ εκτιμώντας πως «πρόκειται για μία σημαντική αλλαγή οικονομικής πολιτικής με κατεύθυνση προς τον προστατευτισμό, μια εποχή του καπιταλισμού που είχε τόσο η Αμερική όσο και ο υπόλοιπος κόσμος να ζήσει εδώ και δεκαετίες». Ο συγγραφέας τονίζει ότι «μια προστατευτική πολιτική που σήμερα αυξάνει τις θέσεις εργασίας, μεσοπρόθεσμα μπορεί να τις μειώσει» και εκτιμά πως «χώρες όπως η Ελλάδα θα πιεστούν αρκετά λόγω της χαμηλής ανταγωνιστικότητας που διαθέτουν, καθώς δεν προσελκύουν προς το παρόν κεφάλαια επενδύσεων». «Μια νέα παγκόσμια ιστορική περίοδος μόλις ξεκίνησε χωρίς σαφή ένδειξη νικητών και ηττημένων» σημειώνει.

Ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης προβαίνει σε μια πρώτη εκτίμηση της απόφασης του ανώτατου δικαστηρίου του ΗΒ η οποία «επικύρωσε ουσιαστικά την απόφαση του ανώτερου Δικαστηρίου που είχε εκδοθεί τον περασμένο Οκτώβριο σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση για να ενεργοποιήσει τη διαδικασία εξόδου με την επίκληση του άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισσαβώνας θα πρέπει προηγουμένως να υπάρξει απόφαση/ ψήφος και των δύο σωμάτων του Κοινοβουλίου, Βουλής των Κοινοτήτων και Βουλής των Λόρδων» Δηλαδή όπως εξηγεί ο συγγραφέας «η κυβέρνηση θα πρέπει να προσφύγει στο Κοινοβούλιο ώστε να ακολουθήσει ψήφος για να προχωρήσει η διαδικασία»

Ο Γιάννης Μαντζίκος καταγράφει τις συγκρούσεις θα επηρεάσουν τον κόσμο τους επόμενους μήνες, «όσον αφορά την παγκόσμια τρομοκρατία και τις εμφύλιες διαμάχες». Ο συγγραφέας τονίζει: «Οι περιφερειακές συγκρούσεις ανά τον κόσμο μεταμορφώνουν με τον τρόπο τους το πεδίο άσκησης εξωτερικής πολιτικής για τη Δύση με χαρακτηριστικότερο, ίσως, παράδειγμα το δίπολο Ιράν-Σαουδικής Αραβίας. Αυτή η σύγκρουση θα συνεχίσει να χαρακτηρίζει τις περισσότερες διαμάχες στην περιοχή τόσο στην Υεμένη, τη Συρία και τον Λίβανο. Όμως κοινή συνισταμένη είναι στις περισσότερες περιπτώσεις η στάση της Αμερικής και ιδιαίτερα του εξ απορρήτων και πρόσφατα συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του πρόεδρου Μάικλ Φλιν»