Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Διεθνής Πολιτική

Ο Στάθης Αντωνάτος εξετάζει τις σχέσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΝΑΤΟ της οποίας το νέο χαρακτηριστικό είναι «η υποχώρηση του δημοκρατικού στίγματος και η επέλαση κινημάτων που εκφράζουν τον λαϊκισμό και στηρίζουν πιο εθνικιστικές πολιτικές». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα κληθούν να αντιμετωπίσουν κινδύνους περαιτέρω αποδόμησης της Ε.Ε.» και επισημαίνει πως «επιβάλλεται να εργασθούν συγκροτημένα, συστηματικά και με έμφαση προς την ενίσχυση της Ένωσης αλλά και στην σύσφιξη-εμβάθυνση των δεσμών με τον δυτικό σύμμαχο». «Σίγουρα είναι μια πρόκληση για την Ευρωπαϊκή διπλωματία η οποία βρίσκεται ενώπιον μιας νέας τάξης πραγμάτων» τονίζει.

Ο Γιάννης Μαντζίκος εξετάζει τις σχέσεις πολιτικών-στρατιωτικών υπό τον Τράμπ όπως για παράδειγμα την επιλογή του Ντοναλντ Τραμπ για το Υπουργείο Αμύνης τον στρατηγός Τζειμς Μάτις, ο λεγόμενος «τρελός σκύλος».  Σύμφωνα με τον συγγραφέα «η επιλογή Μάτις γεννά ερωτήματα για τις λεγόμενες σχέσεις στρατιωτικών-πολιτικών, την σχέση που αφορά δηλαδή τον πολιτικό έλεγχο του στρατού», και υπενθυμίζει τη ρήση του Κλεμάνσο : «ο πόλεμος είναι πολύ σημαντικός για τον αφήσουμε στους στρατηγούς». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «το μεγαλύτερο ρίσκο που παίρνει λοιπόν ο Ντόναλντ Τράμπ με την τοποθέτηση των στρατιωτικών είναι ενδεχομένως ο κίνδυνος (υπερ) πολιτικοποίησης του Αμερικανικού στρατού».

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει το ζήτημα της ανόδου της ακροδεξιάς «ως ρυθμιστές των εξελίξεων σε βασικά εθνικά θέματα» με την αφορμή την κρίση στο προσφυγικό. Ο συγγραφέας τονίζει πως «η απειλή για την ΕΕ δεν είναι οι πρόσφυγες  καθώς αποτελούν κάτω από το 1% του συνολικού πληθυσμού της Ένωσης στο χειρότερο σενάριο» αλλά εκτιμά πως «το μεγάλο διακύβευμα είναι η διατήρηση της συνοχής και των αξιών της ΕΕ». «Αν η ακροδεξιά επικρατήσει και παγιωθεί, τότε όποια μεταγενέστερη λύση και να δοθεί στο προσφυγικό θα είναι κενή περιεχομένου, καθώς θα έχει ήδη ξεκινήσει η διάλυση του ευρωπαϊκού οράματος» σημειώνει.

Ο Μελέτης Ρεντούμης εξετάζει τις εξελίξεις στο Κυπριακό εκτιμώντας πως «ήταν αναμενόμενο η Τουρκία να μην αφήσει την τουρκοκυπριακή κοινότητα να οδηγήσει μέχρι τέλους όλες τις πτυχές των ανοιχτών θεμάτων, πολύ περισσότερο στα δύο κομβικά ζητήματα που είναι το εδαφικό και των εγγυήσεων, χωρίς την δική της έγκριση». Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως «αν η Τουρκία εξέλθει ηττημένη από την όποια λύση στην επόμενη μέρα στην Συρία, με αναβάθμιση των Κούρδων, τότε θα επιταχύνει την επιθετικότητά της τόσο απέναντι στο Κυπριακό όσο και στο Αιγαίο, προσπαθώντας να παίξει με τους δικούς της όρους, διεκδικώντας μεγαλύτερο ρόλο στην περιοχή»

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος εξετάζει την εκλογή Φιγιόν εκτιμώντας ότι «τόσο το πρόγραμμά του, όσο και ο πολιτικός του λόγος δεν έχουν σχέση με τον «λαϊκισμό», στην όποια τυπική παραλλαγή του, λεπενικό ή και πουζαντικό». Ο συγγραφέας σημειώνει πως «ο Φιγιόν απευθύνεται στην «βαθιά Γαλλία» (που «εκδικείται» το πολιτικό σύστημα για το έλλειμμα πολιτικής αντιπροσώπευσης, σύμφωνα με τον πολιτικό επιστήμονα Πασκάλ Περρινώ ), αν και είναι ένας πεπεισμένος ρεπουμπλικανός, οπαδός της κοσμικότητας» και τονίζει πως «η συντηρητική επανάσταση Φιγιόν, δίνοντας την εικόνα ενός σόφτ λαϊκισμού, συμβατού με την δημοκρατία, φαίνεται ότι εκκινεί με καλές, και μάλιστα κινηματικού τύπου, προϋποθέσεις»

Ο Άγγελος Τερζούδης εξετάζοντας το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ εκτιμά πως «ο Τράμπ εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι συμπολίτες του Αμερικανοί ήταν απελπισμένοι και παραμελημένοι επί χρόνια και από τα δύο κόμματα και ότι ο θυμός και η ανάγκη να πάρουν εκδίκηση από το σύστημα μεγάλωνε διαρκώς» αλλά  τονίζει πως «αυτό βέβαια δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι ο νεοφασισμός αποτελεί την απάντηση στα προβλήματα της ανασφάλειας και της ανισότητας που εντείνονται ανησυχητικά». Ο συγγραφέας εκτιμά πως «ένα ριζοσπαστικό κίνημα δημοκρατικού σοσιαλισμού αποτελεί τη γνήσια απάντηση στο μίσος και το φόβο που αντιπροσωπεύει ο Τραμπ στο σημερινό ταραγμένο κόσμο»

Ο Κωνσταντίνος Κορίκης εξετάζει τη συμβολή των social media στην εκλογή του Τράμπ. «Τα νούμερα είναι συγκλονιστικά. Από την 1η Ιανουαρίου μέχρι την 6η Νοεμβρίου του 2016, ο Ντόναλντ Τραμπ και η Χίλαρι Κλίντον είχαν συγκεντρώσει συνολικά 48.986.921 ακολούθους σε Facebook, Twitter και Instagram. Σε αυτά τα τρία δίκτυα, οι δημοσιεύσεις τους είχαν προσελκύσει 495.120.770 διαδράσεις (likes, shares και retweets). Τα περισσότερα από αυτά πήγαν στον Tραμπ.» σημειώνει ο συγγραφέας και εκτιμά πως «η περίπτωση του Τραμπ σε συνδυασμό με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα αλλάξουν ριζικά το πολιτικό μάρκετινγκ»

Ο Ανδρέας Πανταζόπουλος αναλύει τα αίτια της νίκης Τράμπ εξηγώντας πως «το αίτημα της προστασίας, μέσα σε έναν ασταθή κόσμο σε μετάβαση, δεν αφορά μόνον την κοινωνική και οικονομική διάσταση της σημερινής κρίσης, την πτώση μέρους της μεσαίας τάξης, αλλά ταυτοχρόνως τέμνεται με την ως τώρα βασική πολιτισμική συνθήκη της ύπαρξής της, την εθνική ταυτότητα, τα πραγματικά και τα φαντασιακά της σύνορα» και τονίζει πως «η πολιτισμική ανασφάλεια, αυτό είναι το πρόβλημα, το οποίο οι δεξιοί λαϊκιστές το μεταφράζουν σε πολιτικές «εθνικής προτίμησης» και πολιτισμικού ρατσισμού». Ο συγγραφέας σημειώνει ότι «η αντιμετώπιση του φαινομένου δεν είναι εύκολη υπόθεση»

Ο Δημήτρης Κούρκουλας αναλύοντας τις επιπτώσεις της εκλογής Τράμπ στις ΗΠΑ εκτιμά πως σύντομα «θα γίνεται ολοένα και πιο εμφανής η κενότητα των πολιτικών επαγγελιών του» και πως «η κατάρρευση θα είναι ραγδαία και το πολιτικό κόστος, για τον ίδιο και για τη χώρα του, μεγάλο». Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως «ακόμα και αν ο νέος Πρόεδρος ξεχάσει τις προεκλογικές εξαγγελίες και κάνει την παγκοσμίως πλέον γνωστή ελληνική «kolotoumba» δεν θα μπορέσει να ανακτήσει την ήδη χαμένη του αξιοπιστία» και τονίζει πως αυτό θα «ενισχύσει τις δυνάμεις εκείνες που παραμένουν σταθερές στην υπεράσπιση των θεμελιωδών αξιών της ευρωπαϊκής ενοποίησης»

Ο Παναγιώτης Δουδωνής παραθέτει κάποιες πρώτες σκέψεις με αφορμή τα αποτελέσματα των αμερικάνικων εκλογών που δεν αποτέλεσαν ένα μεμονωμένο φαινόμενο αλλά μια «τυπολογία που έχει παγιωθεί»: «πολιτικοί αναλυτές αποθεώνουν τη μελλοντική επικράτηση του Ορθού Λόγου μέσα από την έκφραση του λαού, δημοσκοπήσεις δίνουν εικόνα ριζικά διαφορετική της τελικής, οι τόνοι ανεβαίνουν. Ύστερα έρχονται τα ανησυχητικά πρώτα αποτελέσματα και η τελική επικράτηση του Παραλόγου και αντισυστημικού». Ο συγγραφέας εκτιμά πως πρέπει «να επανεπεξεργαστούμε τις δομές που θα κάνουν τον λόγο να ακούγεται και να αξιολογείται» και υποστηρίζει την ανάγκη «να βρούμε τους καλύτερους που θα αντιπαρατεθούν απέναντι στο Παράλογο»