Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Διεθνής Πολιτική

Ο Αθανάσιος Κοσμόπουλος αναλύει το πρόβλημα της προσφυγικής κρίσης εκτιμώντας ότι «η προσφυγική κρίση τείνει να υποσκελίσει σε σημασία και κρισιμότητα την οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη» και κρούει τον κώδωνα για δύο κινδύνους: ο πρώτος αφορά στην πιθανότητα «τα σύνορα της ΕΕ να μεταφερθούν de facto στην εδαφική περιοχή μεταξύ Ελλάδος και FYROM», ο δεύτερος αφορά στην πιθανότητα «να βρεθεί αντιμέτωπη με Ευρωπαϊκές υπηρεσίες να επιχειρούν στον Εθνικό της χώρο». Ο συγγραφέας όμως εκτιμά πως υπάρχει μια ευκαιρία: «η Ελλάδα να αξιώσει τα 3 δις Ευρώ που προορίζονται για Τουρκία να χρησιμοποιηθούν μόνον στην δημιουργία Hot Spots επί τουρκικού εδάφους»

Ο Γρηγόρης Καραγρηγορίου εξετάζοντας τις εξελίξεις στο προσφυγικό εκτιμά πως «η κυβέρνηση Τσίπρα ακολούθησε τη συνήθη πρακτική της, της ρητορικής ιδεολογικών προθέσεων» ενώ «αμέλησε να φτιάξει hotspots που είχε υποσχεθεί, για να μην αναλάβει μερίδιο από την ευθύνη του προβλήματος». Ο συγγραφέας εκφράζει το φόβο πως «αν η απάντηση της κυβέρνησης είναι έξω από την ευρωπαϊκή πορεία, μην εκπλαγεί αν βρεθεί στο τέλος να της προτείνουν αυτό ακριβώς» και συγκρίνει τη διαχείριση του προσφυγικού με αυτή της διαπραγμάτευσης τότε που «πήγε νομίζοντας ότι κρατά την χειροβομβίδα της εξόδου από ευρώ και βρήκε να της προτείνουν ακριβώς αυτή τη χειροβομβίδα απασφαλισμένη»

Ο Γιάννης Μαντζίκος στο άρθρο του εξετάζει την απειλή του Ισλαμικού Κράτους, και παραθέτει τις τέσσερις φάσεις της ανόδου του εξτρεμιστικού Ισλάμ, από την Ιρανική Επανάσταση, το 1979, έως σήμερα, με την Αραβική Άνοιξη. «Η απειλή των τζιχαντιστών έχει μετακινήσει την ατζέντα της δημόσιας ζωής σε θέματα ανάσχεσης μεταναστευτικών ροών και περιστολής προσωπικών ελευθεριών» επισημαίνει, και εκτιμώντας ότι «η τέταρτη αυτή φάση της ανόδου του εξτρεμιστικού Ισλάμ θα κάνει τον ιστορικό της κύκλο και θα οδηγηθεί σε ύφεση», θέτει το θέμα του μετά όπου η Ευρώπη «θα πρέπει να αντιμετωπίσει ένα από τα δομικά της προβλήματα: το δημογραφικό της».

Ο ΟΗΕ ορίζει ότι «Φυσική καταστροφή είναι η σοβαρή διαταραχή της λειτουργίας μιας κοινότητας ή μιας κοινωνίας που προκαλεί εκτεταμένες ανθρώπινες, υλικές, οικονομικές και περιβαλλοντικές ζημιές που υπερβαίνουν την ικανότητα της πληγείσας κοινότητας ή της κοινωνίας να τους αντιμετωπίσει με τους ιδίους πόρους της.» Οι φυσικές καταστροφές είναι τόσο παλιές, όσο και ο κόσμος (καταστροφή Ατλαντίδας, έκρηξη Πομπηίας). Η Ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη από καταστροφικά γεγονότα, μερικά από τα οποία αφάνισαν ολόκληρους πολιτισμούς. Στις μέρες μας οι φυσικές καταστροφές αναδεικνύονται σε σύγχρονη μάστιγα και ανασταλτικός παράγοντας για την ανάπτυξη.

Η εδραίωση του Ισλαμικού Κράτους αποτέλεσε δυσάρεστη έκπληξη που αν συνδυαστεί και με τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι, λαμβάνει επικίνδυνες διαστάσεις.

Από τις γραφικές ατάκες περί «ηλιοθεραπείας», της κυρίας Χριστοδουλοπούλου, περάσαμε στο φιλότιμο του κ. Μουζάλα. Λαϊκίζουν επικίνδυνα.

Στην ανάγκη μαζικής εμβολιαστική κάλυψη του προσφυγικού πληθυσμού έναντι της πολυομυελίτιδος, αναφέρεται στο άρθρο της η Χριστίνα Παπανικολάου παραθέτοντας ανησυχητικά στοιχεία για την έξαρση του φαινομένου βάσει του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. «Οι μεγάλες προκλήσεις στον τομέα της Δημόσιας Υγείας, λόγω της μαζικής μετακίνησης πληθυσμών από περιοχές πολεμικών συρράξεων, αποτελούν μείζονα προτεραιότητα μετά τη διάσωση των ανθρώπινων ζωών» τονίζει, σημειώνοντας ότι η αντιμετώπιση των αιτιών του φαινομένου πρέπει να αποτελέσει το δομικό στοιχείο για την εφαρμογή ενός ενιαίου, εθνικού σχεδίου δράσεων. «Η ανάγκη προστασίας της Δημόσιας Υγείας θα πρέπει ν' αναδειχθεί σε μια ισχυρή διαπραγματευτική προτεραιότητα για τη χώρα μας» τονίζει.

Με αφορμή το αποτρόπαιο τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά του Παρισιού, ο Παναγιώτης Δουδωνής, αναλύει τη σχέση ισορροπίας μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας, βασιζόμενος σε διδάγματα από το παρελθόν, αρχής γενομένης από την 11η Σεπτεμβρίου. «Ο βασικός κίνδυνος είναι να οδηγηθούμε από ένα καθεστώς ισορροπίας ασφάλειας και ελευθερίας, σε ανασφάλεια χωρίς ελευθερία» σημειώνει τονίζοντας ότι η στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων στο βωμό της ασφάλειας τους οδηγεί σε περιθωριοποίηση και καθιστά τα μέλη τους ευάλωτα στον εξτρεμισμό. Η Ευρώπη, επισημαίνει, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι «δε μπορεί να ανέχεται τη σφαγή χιλιάδων αθώων ανθρώπων στην καρδιά της αλλά ούτε και στη γειτονιά της».

Σελίδα 7 από 7